మిసిమి జులై 2011–సంపాదకీయం

Posted on June 30, 2011 by admin

నటరాజ రామకృష్ణ అనే వ్యక్తి పుట్టకపోతే మన నాట్యరీతులు – ముఖ్యంగా ఆలయ నృత్యాలు, లాస్య సంప్రదాయానికి చెందిన నాట్యము, తాండవ సంప్రదాయానికి చెందిన పేరిణి – వీటికి వ్యాకరణము – రూప విన్యాసాలు అక్షరబద్ధమయ్యేవి కావేమో. ఎక్కడో పుట్టి, ఎక్కడో పెరిగి నాట్యాన్నే ఆరాధించి, చివరి శ్వాసవరకూ ఆ కళకే సేవచేసిన కారణ జన్ముడు, సౌమ్యుడు రామకృష్ణ అస్తమయంతో ఒక శకం ముగిసింది. వీరు 47 గ్రంథాలు వ్రాశారంటే నమ్మలేరేమో. వాటినన్నిటినీ అందుబాటులోకి తెచ్చే ప్రయత్నం జరుగుతోంది.

మిసిమి జులై 2011 On Kinige

తయ్యబ్ మెహతా, రజా, సౌజా, సతీష్ గుజ్రాల్ లాంటి దిగ్గజాల సరసన చేరిన హుస్సేన్ ఇంటికి తిరిగి రాలేక ఎక్కడో తనువు చాలించడం భారతీయులకు విచారకరమైన విషయమే. ఆయనకు నివాళిగా కొన్ని చిత్రాలు ముద్రిస్తున్నాం.

‘యానాం చరిత్ర’ ఎంతటి కల్లోలమయిందో – కరువు రక్కసి ఎంతటి దారుణాలు చేస్తుందో తెలుసుకుంటే ద్రవించి పోతాము.

ఎన్నో జానపద కళల్లో ‘దొమ్మరాట’ ఒకటి – దీనిని కేవలం పొట్టకూటికే ఆశ్రయించి – ప్రాణాలకు తెగించి ఇప్పటికీ రహదారుల ప్రక్కన చిన్నారులు – కన్న తల్లులు కూడా ప్రదర్శించటం సమాజ రుగ్మతలలో ఒకటే కాని – ఇది కళా పోషణ కాదు.

ఒక ఊరికి పేరు ఎవరు పెడతారు? అది ఆ విధంగా ఎందుకు ప్రచారం పొందుతుంది? దీని గురించి విశ్వవిద్యాలయాల్లో ‘నామ విజ్ఞానం’ (Onamastics) ఒక శాఖే వున్నది. ఇది ఒక పరిశోధనే.

మిసిమి కి ఎప్పటినుంచో అనేక వ్యాసాలు వ్రాసిన ఉమ్మడిశెట్టి శివలింగం ఇక లేరని తెలియచేయటానికి విచారిస్తున్నాం.

To buy eBook visit now @ http://kinige.com/kbook.php?id=228

వేయిరంగుల వెలుగు రాగం

Posted on June 30, 2011 by admin

వేయిరంగుల వెలుగు రాగం

ఆదూరి సత్యవతీ దేవి

కవితలు

హరివంశీ పచ్రురణలు

విశాఖపట్నం.

Veyirangula Veluguraagam

(Collection of Poems.)

Aduri Satyavati Devi

First Edition: January 2006.

Cover Design : Satyam–Shivam–Sundaram

© Author

For Copies:

Aduri Satyavati Devi

50–52–2, Seetammadhara,

Visakhapatnam – 530 013, (A.P.), India.

Ph : (0891) 2536741

Price : Rs. 50/–

ఊరకే నన్నుండనీక

యిన్ని మాటలూ, పాటలూ, నేర్పి

నాకొక లోకాన్ని బహూకరించిన

ఈ పచ్చని ప్రణవ పక్రృతికి

విషయ వరుస

వెన్నెలవృక్షం మీద వాలిన పక్షులు:. 10

వందనాలు…. 17

జలపాతగీతం – కొన్ని అభిపాయ్రాలు…. 18

నడిపించేవాడుంటే… 52

ఇంతని చెప్పగలమా?… 56

తిరిగి గెల్చుకుందాం……. 59

అప్పుడనుకోలేదు….. 62

మొలక.. 65

కలవరం….. 68

చేదుపథం మీద మెత్తని పచ్చిక.. 73

సాఫల్యత… 76

కలత… 79

ఆ కొమ్మపై నీవు… ఈ కొమ్మపై నేను…. 83

దెబ్బల దుప్పటి… 86

వెన్నెల మొగ్గలు…. 89

ఇచ్చుటే వరమని…. 107

కొత్త నడక.. 111

మనోజ… 113

వేయి రంగుల వెలుగు రాగం….. 115

కవిత్వాన్ని శ్వాసిస్తూ….. 119

ఒక ఋతువులో…. 121

కొత్తమనం…… 124

జీవన సౌందర్యం……. 127

నెచ్చెలి… 133

వెన్నెలవృక్షం మీద వాలిన పక్షులు:

ఒక చిద్రూప లక్ష్మి కవితలు

తమిళభాషలో ఒక వినమ్రమైన పదబంధం వుంది. అది సామెతో, పొడుపుకథో, వ్యవహారిక సత్యమో, తాత్విక సత్యమో నేనెన్నడూ విచారించుకోలేదు. అది నా అనుభవ పరిధిలోకి అనేకసార్లు చొరబడి, నాశక్తికి వున్న పరిమితులేవో జబ్బమీదకొట్టి మరీ తెలియజేస్తుంటుంది. “ఊమనార్‌కండకన” (మూగవాడు కన్నకల) అన్నదే ఆ పదబంధం! మూగవాడికి స్వప్నంలో ఒక మహాద్భుత సుందరదృశ్యం కనిపించింది. తనను పరవశింపజేసిన మధురమైన గంధర్వగానం వినిపించింది. వాటిని అభివ్యక్తీకరించలేడే! చేతివేళ్లతోనూ, పొంగివస్తూన్న అశ్రుజలంతోనూ వ్యర్థప్రయత్నంచేసి నిస్పృహలోకి జారిపోతాడు. నిశ్శబ్దలోకంలోకి వాడి అనుభూతి అదృశ్యమైపోతుంది.

మా పెద్దమ్మాయిలాంటి ఆదూరి సత్యవతీ దేవి కొత్తకవితా సంపుటి చదివినప్పుడల్లా నేనుపడే కృత్యాదవస్థ మూగవాడు కన్నకలే. పురాణయుగాల్లో నైమిశారణ్యంలో సత్రయాగానికి తరలివస్తూన్న ఋషులు, ఎన్నేళ్లనుండో దట్టంగా పరుచుకుపోయిన ఎండుటాకుల మీద నడుస్తూగూడా ఏ శబ్దకాలుష్యాన్నీ సృష్టించేవాళ్లుకాదట. హిమాలయ ఊర్ధ్వశిఖరాల మధ్య, మానవుడెన్నడూ కాలుపెట్టని మార్మికలోయల్లో, తపస్వి అయిన ఏ కర్ణుడో, పర్వతపుత్రుల సాయంతో నిర్మించుకొన్న ఆశ్రమఛాయల్లో వేలాది వత్సరాల వయసుగల దారువృక్షాలు దాచివేసిన ఒక కుండులో ఎవరిపూజకో వికసిస్తున్న బ్రహ్మకమలం – ఆమె కవితా చరణం! అంటే ఆ అస్పష్టవ్యాకులతను, ఆ నీరవ నిశ్చల నిశ్శబ్ద భావుకతను అర్థంచేసుకుంటేనే ఆమె ఖండికల అంతరార్ధం గోచరమవుతుందని అనుకొనే వాణ్ణి. అవి దూరంగా పోయేవి – మొనమొన్నటి దాకా.

అసూయాద్వేషాలు, మాత్సర్యకాలుష్యాలు, హింసాపూరిత నినాదాలు, పరస్పర నిందలు, పాకులాటలు, పైరవీల పాటలతో నిండిపోయిన సాహితీలోకంలో మాట!Her secular message comes like a fresh breath of life to a suffocating people– అనిగూడా అనుకొనేవాణ్ణి. కాని కవిత్వ తత్వపరామర్శలో నాకు ఓనమాలు గూడా తెలియవు. ఇప్పుడు తప్పదు. ఒక అనుభూతి గీతం రాయాల్సిందే. అశీస్సులివ్వలేని పితృ వయస్కుడు పుట్టుకతోనే అంధవృద్ధుడు!

ఆమె కవిత్వదర్శనం – నారద, తుంబురుల నాదోపాసన. ఆ భావగంభీరతకు –

వాక్చాతుర్యం పునాదికాదు. ఏ ఉపాసనా వరంతో ఆ కవిత్వ శబ్దమైత్రి అలవడిందో తెలియదు. ఎచ్చోటా శబ్దకాలుష్యం కానరాదు. ఆమెPoetic Concernsఏవో– ఈ సంపుటిలోని “పచ్చనిగీతం” చదివాక నాకుతెలిసింది. ఆమె ప్రకృతి ఆరాధన నిసర్గంకాదు. సృష్టినుండి, సమధర్మం నుండి దూరంగా జరిగిపోతూ తన సహజ విధిఅయిన సాత్విక గుణాన్ని విసర్జించి, రజస్తమో గుణ చీకటిదారులు పట్టిన మానవుడికి హెచ్చరికగా యీ పచ్చటి గీతం. ఉపనిషత్‌ సారాంశాన్ని ఈ శతాబ్దపు యాంత్రిక మానవుడికి తల్లి ఉగ్గుపాలలాగా – యీ పచ్చని గీతం.

నేను కథలు, నవలలు, నాటకాలు, వేదాంత గ్రంథాలు ట్రావెలాగులు కన్నా – కవితా సంపుటాల్నే ఎక్కువ చదివే అలవాటు కలవాణ్ణి. కవిత్వం గురించి ప్రచురణ అయినంత సాహిత్యం – ఏ ప్రక్రియమీదా రాలేదు. ఇంత వైవిధ్యమూ అందులో లేదు. ఇన్నివేల నిర్వచనాలు మరి దేనికీ లేవు. ఇది నిరంతర చర్చ, నిర్విరామకృషి. మేధో ప్రతీక. కవిత్వం వజ్ర సన్నిభం. కుసుమ కోమలం. దుఃఖంతో వ్రాసేదీ, ద్వేషంతో రాసేది – ఏది కవిత్వంకాదు? అని ప్రశ్నిస్తాడు – అరకొరజ్ఞాని. దానికొక పరిభాషవుంది. కులతత్వవాదులకు, మత దురహంకారులకూ గూడా అది వాహికే. జిజ్ఞాసువుకు, జీవన్ముక్తుడికీ, భక్తుడికీ, భిక్షువుకూ అది ఆలంబనమే.

కన్నీరు తుడిచేదే కవిత్వం అన్నాడు ఖలీల్‌ జిబ్రాన్‌. పోయెట్రీ ఈజ్‌ ప్రేయర్‌ (ఒక ఆరాధనా విశేషం) అంటారు సాహితీ వేత్త శ్రీశీ వడలి మందేశ్వరరావుగారు. మొదటిది మాతృధర్మం. రెండవది శాంతి స్థాపనకు కెటాలిక్‌ ఏజెంట్‌. కవితాత్మ ఎప్పుడు సాక్షాత్కరిస్తుంది? సాంప్రదాయ అనుసరణలోనా, సాంప్రదాయ విచ్ఛేదంలోనా? చాలా సందర్భాల్లో సాంప్రదాయమే నీ – వునికికి అర్థం యిచ్చేది. నీ సంస్కారానికి మూల స్థంభంగా నిలిచేది.

ఆదూరి సత్యవతీ దేవి – కవితాత్మ కేవలం ఊహాశిల్పనైపుణ్యమేకాదు. సౌందర్య సునిశత్వ వ్యక్తీకరణేగాదు. ఈ మహాసృష్టి అంతరార్ధాన్ని మార్మిక పొరల్లో దాగివున్న అర్థతాత్పర్యాల్ని, సత్య ప్రియత్వాన్ని శిల్పసౌందర్యంతో, అద్వైతవేదాంతంతో మధురంగా గానం చేయటమే.

నాకనిపిస్తుంటుంది – ఇన్ని లక్షల కవితాచరణాల్లో, ఇన్నివేల కవుల్లో కవయిత్రుల్లో – కాలప్రవాహంలో కొట్టుకుపోకుండా నిలిచేదెంతమంది – అని. ఇంతద్వేషం, కాఠిన్యం, కాలుష్యం, ఆక్రోశం అసహనం వాఙ్మయంలో భాగంగా నిలిచిపోతే – ఈ ముందుతరం ఆరోగ్యంగా జీవించగలదా? అని అనేకమంది ప్రశ్నిస్తున్నారు.

సత్యాగ్రహం నిలుస్తుంది. సమన్వయం నిలుస్తుంది సహృదయం నిలుస్తుంది. సత్యవతీదేవి కవిత్వం తప్పక నిలుస్తుందని నా విశ్వాసం. సృష్టీ, మనిషి, మట్టి, ఆకాశం, జలపాతం, ప్రార్థనాగీతం, అగోచర శక్తి, శిశువు, నవ్వూ, పువ్వూ, వెన్నెల చలవ, ఆదిశక్తి, పరమ పురుషుడూ – పేర్లు వేరుగాని “అంతా ఒకటే” అని చెప్పే తాత్విక భావనా ప్రపంచం ఆమె కవితాలోకం. కవిత్వపు వెన్నెల మొగ్గలని – ఆమె నిర్మించిన పదచిత్రమంతా వేదశాంతి సూక్తమే. అట్టి మాతృగీతాలకు మరణం వుండదు.

టి.యస్‌. ఇలియట్‌ కవిత్వాన్ని నిర్వచిస్తాడు. Genuine Poetry Can Communicate before it is understood. మొదటి చరణంతోనే కవిత్వభాష గుబాళింపు పఠితను స్పృశిస్తుంది. ఆమె కవితా ఖండిక ఆసాంతం చదివితే అర్థమూ స్ఫురిస్తుంది. అది సంగీతభాష. శిశుభాష. గోవుల కంటిభాష, మాతృభాష.

ఆదూరి దంపతులు – మైత్రేయీ, యాఙ్ఞ్యవల్క్యుల వంటివారు. మంచి సాహిత్య పఠనం, పోషణ ఆరాధనా వారి ప్రవృత్తి. ఎవరి ప్రక్రియలో వారు సిద్ధులు, సిద్ధార్ధులు. వారి సాహితీ బంధుత్వం నన్నెప్పుడూ ముగ్ధుణ్ణి చేస్తుంది. ఈ నాలుగు వాక్యాల పరిచయం – నా అభిమానాన్ని ప్రకటించే యత్నమేగాని యీ కవితా సంపుటిలో విముక్త నిత్యవిహంగాల వంటి ఖండికల్ని సంపూర్ణంగా అంచనావేసేందుకు గాదు. అందుకు నేను అశక్తుణ్ణి. ఒక భావుకుడన్నాడు – నువ్వు యీక్షణాన చదువుతున్నది గొప్పకవిత్వమో కాదో నాకు తెలియదు. కాని నీకు తరచుగా జ్ఞాపకం వచ్చే పంక్తులున్న కవిత్వమే నిజమైన కవిత్వం. శ్రీశీమతి సత్యవతీదేవి Prolific Creativity, Extreme Fluency చాలా అరుదైన కాంబినేషన్‌. నేను మళ్లీ మళ్లీ చదువుకొనే ఖండకావ్యాల్లో యీమెవీ వున్నాయి. కృష్ణశాస్త్రిగారు తన కవితా పంక్తుల్ని ముగిస్తూ –“ఇక హిమర్తువు వలదు, ఇక నిశీధము వలదు”అని వెన్నెలకు ఉదయ సంధ్యకు సిగ్నల్‌ యిస్తారు.

ఈ పుస్తకంలో నేను చూసిందంతా వెన్నెలే. నేను చదివినదంతా ఉషఃకిరణాల చైతన్యమే. ఇది కవిత్వం మీద ప్రేమనుపెంచే ఖండకావ్యం అని నా సహపాఠకులూ గొంతుకలుపుతారని నా ప్రగాఢ విశ్వాసం.

(సంపూర్ణం)

విజయదశమి–2005, సికింద్రాబాద్‌

వందనాలు

రాయాలనిపించినప్పుడే…

రాయకుండా వుండలేననిపించినప్పుడే కవిత్వం రాస్తూ

ఇలా సాగే నా రచనావ్యాసంగానికి

అన్నివిధాలా సహకారాన్నందిస్తున్నారు మా వారు.

పరమసాత్వికులూ, తాత్వికులూ మేధావులూ గొప్పకథకులూ

శ్రీశీ మునిపల్లె రాజు గారి పితృవాత్సల్యం

నన్ను కదిలించి కన్ను చెమరింపచేసింది.

నా కవిత్వానికి అభినందనలూ, ఆశీస్సులూ అందిస్తూ

ఎందరో పెద్దలు, విజ్ఞులు, ప్రోత్సహించినందుకు వారు నాకు

స్మరణీయులు. వారందరినీ నా పుస్తకంలో నిలుపుకోవాలనే

ఆకాంక్షతో యీ అభిప్రాయాల ముద్రణ.

పొట్టిశ్రీశీరాములు తెలుగు విశ్వవిద్యాలయం వారిచ్చిన

గుర్తింపు, ప్రోత్సాహం మరువలేనిది.

వీరందరికీ నా వందనాలు

–ఆదూరి సత్యవతీ దేవి

జలపాతగీతం – కొన్ని అభిపాయ్రాలు

‘జలపాతగీతం‘ చదివాను. అనుభూతి, ఆలోచన కమనీయంగా సంగమించిన కవితాసంపుటి అది. “రాగాన్ని వేదికే భావం”, “మాటకి ప్రాణం పోయాల్సిన వేళ”, “వసంతం ఒక పంచవన్నెల పాట”, “పద్యమయ్యేవేళ”– ప్రత్యేకించి పేర్కొనదగిన మంచి కవితల్లో కొన్ని. కృత్రిమ జీవితానికి ‘కొబ్బరాకు మబ్బులకింద నవ్వు మొలకల సీమ సింగారం‘ అందమైన అభివ్యక్తులు. ‘రాగాన్ని వెదికే భావం‘ కవిత ముగింపు చాల బాగుంది.

–జ్ఞానపీఠ పురస్కారగ్రహీత, పద్మభూషణ్‌, డా|| సి. నారాయణరెడ్డి (లేఖ, తే. 16.3.97)

‘జలపాతగీతం‘ అందింది. అన్నీ ఇంచుమించుగా మంచి కవితలే. ‘రోజూ చూసే దృశ్యమే‘ అన్న కవిత ఎంతో బాగుంది.

‘దృష్టపూర్వా అపిహ్యర్థాః| కావ్యేరస పరిగ్రహాత్‌ / సర్వేనవా ఇవా –భాంతి| మధుమాస ఇవద్రుమాః‘ అని ప్రాచీనులననే అన్నారు. దీనికి మీ కవిత గొప్ప పునసృష్టి.

–ముదిగొండ వీరభద్రయ్య (లేఖ, తే. 11.3.97)

‘జలపాతగీతం‘ చదివాను. ఆపాతమధురంగా ప్రవహించిన మీ కవిత్వ గానాన్ని ఆకర్ణించాను. ఈ దశాబ్దంలో మీది విలక్షణమైన గొంతు. కొన్ని కవితల్లో భావాన్ని; యింకా కొన్ని కవితల్లో శిల్పాన్ని, మరికొన్ని కవితల్లో ధ్వనిలో గుప్పెళ్లతో వెదజల్లారు….

–డా|| నాగభైరవ కోటేశ్వరరావు (లేఖ, తే.10–4–97)

ఆదూరి సత్యవతీ దేవి గారి జలపాతగీతం మనోజ్ఞంగా సాగిపోయింది. అక్షరాలను పూలుగా పరచినట్లు, భావాలను అత్తర్లు పన్నీర్లుగా చల్లినట్లు, అర్థాలు ఆర్ద్రాతి ఆర్ద్రమై పరిమళించినట్లు, తమ కవితలను శిల్పీకరిచిన రసజ్ఞ కవయిత్రి యీమె. లలితమైన భావాలు వీరి స్వంతం. తనకు యీ లోకానికంతటికీ ఇష్టమైన ఏవస్తువు పైనైనా మమకారం చూపడానికి ఆ వస్తువులకు హానికలిగించే శక్తులను సుతిమెత్తగా మందలించడానికి ఆ లలిత భావాలనే ప్రయోగిస్తారు. ఏ సంఘటనను స్పృశించినా అద్భుతమైన భావనాపరంపర జలపాతంలా ఎగిసిపడుతుంది. వస్తువైవిధ్యాన్ని పాటిస్తూనే రూపవైశారద్యాన్ని సాధించారు కవయిత్రి.

–ఆచార్య నాయని కృష్ణకుమారి (తే. 23.4.97)

‘జలపాతగీతం‘ అందింది. మొదటి పుస్తకంలో కవిత్వం ఆరంభమై రెండో పుస్తకంలో మలుపు తిరిగి, మూడో పుస్తకంలో ముచ్చటైన మీ సొంత మార్గం ఏర్పడింది. మీ కవితా ప్రయాణంలో కొంత భాగానికి నేను ప్రత్యక్ష సాక్షిని కావటం నాకు సంతృప్తికరంగా సంతోషంగా వుంది.

–చే.రా. (లేఖ, తే. 11.3.97)

నులివెచ్చని సంవేదన– మనోనేత్రం ముద్రించిన ఆర్ద్రమైన ఛాయాచిత్రాలు:

పొద్దుటి పూట గడ్డిపరకపై వాలిన మంచు బిందువును ముద్దుపెట్టుకున్నట్లనిపిస్తుంది ఈ సంకలనంలోని కొన్ని కవితలను చదివితే. మేఘాలై తిరిగివచ్చి గుండెలో వెచ్చని కన్నీటి జలపాతాలను వొంపినట్లు ఒక ఆనంద విషాదం. ఎందుకో ఏమిటో తెలిసీ, చాలాసార్లు తెలియక, కలిగే వేదనలోంచి పుట్టే అక్షరాలకు ఎంత మహత్తు! ఈ కంటితో అందాన్నే చూడగలగడం ఒక వరం. ఈ మనసుతో బాధనే పాడగలగడం అంతకన్నా గొప్ప వరం. ప్రేమించే తాహతును బట్టే బాధపడే అర్హత లభిస్తుందేమో!

ఏకాంత జలపాతాల్ని నిబ్బరంగా వొంపుకుని గీతమై ధ్వనించిన ఆదూరి సత్యవతీ దేవికి ప్రకృతే తాత్త్విక భూమికను కట్టబెట్టింది. ప్రకృతిని అపారంగా ప్రేమిస్తూ, ప్రాకృతిక నియమాలతో మనిషి సహజాతి సహజంగా లయించాలని ఆమె అత్యాశపడుతున్నారు. యంత్రయుగ బీభత్సంలో అనాది సౌందర్యాల కేన్వాసు ఛిన్నాభిన్నమైపోవడం ఆమెను అమితంగా వేధిస్తోంది. మనిషి మరగా మారడం ఆమెకు దిగులుగా ఉంది. అందుకే పరాయీకరణలో అస్తిత్వాన్ని కోల్పోతున్న మనిషికి ఆమె పచ్చని వసంతాల రుచి చూపిస్తున్నారు. “ఎంత నిరుపేదతనం / మనిషికీ మనిషికీ మధ్యన” అని వాపోతూ. “మిత్రమా మిత్రమా / రెండు స్వప్నాల మధ్య / రెండు ప్రపంచాల మధ్య / ఒక గందర్వగానం / నిరంతరం సాగనీ” అని ప్రేమగా అర్థిస్తున్నారు. సత్యవతీ దేవి కవిత్వానికి లాలనగా ఆందోళన రేకెత్తించే అరుదైన సుగుణం ఉంది. మనిషి ఎన్నటికైనా ప్రేమవైపే నడవక తప్పదు కదా అన్న ఆశావాదమూ ఉంది. అంతేకాదు, చూపుల జీవన కాంక్షల్ని రెప్పల పొత్తిళ్ళలో కరిగిస్తూ, ప్రకృతి ఔన్నత్యాన్ని విడమరచి చెబుతూ మనిషితనం అంటే ఏమిటో ఈ కవిత్వం గుర్తుచేస్తుంది.

జీవరాసుల మనుగడకై / ఆరు ఋతువుల్నీ తరగతి గదులుగా మలచుకొని / తానే ఒక పాఠశాలై చరిస్తూ / ఇచ్చిపుచ్చుకునే సందర్బాలన్నింటినీ సమతూకాలుగా చేసి / అర్పించుకొనే సంస్కారాన్ని మనిషిని / వనాల నుంచీ, గనుల నుంచీ, జీవనదుల నుంచీ / నీలాంబర జలధారల నుంచీ గ్రహించమని ప్రకృతి తన తొలిపాటగా వినిపించిందని అంటారు. కంటికి కనిపించే దృశ్యాలను చిత్రికపడుతూ, ఆ క్రమంలో తానే దృశ్యంలో లీనమై కవిత్వాన్ని వినిపిస్తారు సత్యవతీదేవి.

మౌనంలో జీవశక్తిని, దుఃఖంలో సౌందర్యాన్ని దర్శించగలుగుతున్నారు. కనుకే, “నన్ను నేను చూసుకునేదీ / తెలుసుకునేదీ / ఒక యథార్థ దుఃఖలిపిలోనే” అంటారు. ఆ లిపిలోనే సౌందర్య సీమలు సాక్షాత్కరిస్తాయి. ఎవరో అన్నట్లు, తీయని పాటలన్నీ విషాద ఘడియల్లోంచి పుట్టినవే కదా!

–పసునూరు శ్రీశీధరబాబు, ఇండియాటుడే 30 ఆగష్టు 1997

కవిత్వ ‘జలపాతగీతం‘

అనేకానేక వాదాల వివాదాల్లో కవిత్వం గతి తప్పిపోతున్న కాలమిది. అప్పుడప్పుడు మళ్ళీ కృష్ణశాస్త్రి, తిలక్‌ లాంటి కవులు ఎక్కడో తచ్చాడుతూ మండుటెండలో ‘జలపాతగీతాల‘ వుతున్నారు. ‘రెక్క ముడవని రాగం‘ నుంచి ‘జలపాత గీతం‘ వరకూ ఆదూరి సత్యవతీదేవి గారి కవితాగానం, ఆమెను చదివిన సాహితీప్రియుల్ని అలా వెంటాడుతూనే ఉంటుంది. ప్రకృతి స్వరాలను అక్షరాలుగా పేర్చి పచ్చటి పాటలుగా మలిచే గొప్ప శిల్పి సత్యవతీదేవి.

“జీవదానం చేసి పునర్జన్మనివ్వటం / బతుకులోని ఒక భాగాన్ని / ఎప్పటికీ కొత్తగా మెరిపించటం / ఈ అక్షరాలకి తెలుసు”– ఆమె మాటల్లోనే కాదు, మనక్కూడా ఈ కాసిన్ని అక్షరాలే చాలు తమకాన్ని తీర్చేందుకు. సత్యవతీదేవి గారు పాట నుంచి కవిత్వం వైపు మళ్ళేరు కాబట్టి సహజంగానే అస్పష్టత ఆమె జోలికి పోలేదు. ప్రకృతి పచ్చదనమంత సున్నితంగా కవిత్వమల్లగల నేర్పు ఈమె రచనల్లో కన్పిస్తుంది. ఈమెతో కవిత్వం నిజంగానే ప్రేమలో పడింది. ఎంత కవిత్వమైనా ‘ఏ చేతులు పూచిన ఋతువులో‘! నంటూ పాట తాలూకు ‘లయ‘ వినిపిస్తుంది.

కవిత్వమంటే భావుకత్వమనీ, ప్రేయసీ ప్రియుల మధ్య పావురాయిపట్టుకొచ్చే ప్రేమ సందేశమనీ అర్థాలుండేవి. దాన్ని చెరిపేస్తూ కవిత్వమంటే విప్లవమనీ, సమాజాన్ని మార్చే సాధనమనీ జనం గుండె గొంతుకలో కొట్టుకునే ప్రాణధారనీ శ్రీశీశ్రీశీ లాంటి ఆధునికలు నిరూపించారు. దీన్ని కూడా కాదని… కవిత్వమంటే సామాన్యులకు అర్థం కాని అస్పష్టతనీ, గందరగోళ పదాల కూర్పనీ, అర్థాలను బద్దలుకొట్టి నిఘంటువులక్కూడా అందని కొత్తర్థాలు రాయటమని ఓ తరం పోటీపడింది. దాన్ని భూజానేస్కుని శిష్యరికం చేయటానికే మరోతరం కవిత్వం రాసింది. ఇదీ కాదని… కవిత్వమంటే దళిత, మైనారిటీ, స్త్రసీ వాదాలనీ కవిత్వం జుట్టు పట్టుకుని కులమతాల కుళ్ళు రాజకీయాల్లో ముంచి తేల్చుతున్నారు కవులు. ఈ సదర్భంలో ఎవరు రాసిన కవిత్వం వాళ్ళే చదువుకుని తృప్తి పడాల్సి వస్తుంది. ఇదంతా ఎందుకంటే ఇన్ని గందరగోళాల మధ్య నిజమైన పాఠకుడు ఎక్కడో తప్పిపోతున్నాడు. అయినా అక్కడక్కడా కొంతమంది ప్రకృతి కవులు పాఠకులని సేదతీరుస్తూనే ఉన్నారు. అలాంటిదే సత్యవదీదేవిగారి కవిత్వం. “యుగాలనాటి సంగీతం / యవ్వనాల మోహవేగం / జలజల పారు గీతం / జలపాతగీతం.” కృత్రిమత్వం, నటనలూ మనుషుల్లో పేరుకుపోవటం, నిజంగా మన నవ్వుల్ని మనమే నటించాల్సి రావటం పంత దారుణమో కదా! మనిషి తనను తానే వెలిగించుకుని ఒక వెన్నెల ముక్కయి బయటకు రావాలని కవి అభిలాష. కవిత్వానికి వస్తు పరిమితులు లేకపోయానా ఈ తరహా ప్రకృతి కవిత్వంలో స్పష్టమైన అనుభవాల్ని అనుభూతించటం సత్యవతీదేవిగారికి మొదట్నుంచీ అలవాటు. కొన్ని అనుభవాలు జీవితంలో చాలా చిన్న సంతోషాలని మాత్రమే కలిగించి జారిపోతుంటాయి, మళ్ళీ మనం వాటిని గుర్తుంచుకోం. కాని సత్యవతీదేవి గారు ఆ క్షణాల్ని అందంగా పట్టుకుంటారు. వాటికి అక్షరరూపమిచ్చి ఆ అనుభవాలను పునర్జీవింపజేసి ఒకే ఆనందాన్ని పదేపదే అనుభూతిస్తారు. మనకూ పంచిపెడ్తారు.

–జావేద్‌, వార్త దినపత్రిక 11 ఆగష్టు 1997

వేదనాభరితం జలపాత గీతం

అనాది సౌందర్యాల ప్రకృతి కాన్యాసు ఛిన్నాభిన్నమై మనిషిలోని మనిషితనం డిగ్రేడ్‌ అయిపోతున్న పరిస్థితుల పట్ల ఆవేదన,. ఆదూరి సత్యవతీదేవి గారి ‘జలపాత గీతం‘లో నిదానంగా ప్రవహిస్తుంది.

దుఃఖలిపిని తెల్సి కొత్తగా సుఖ దుఃఖాలు రెండూ సమమేనన్న తాత్విక బోధను కావిస్తారు.

“నన్ను నేను చూసుకునేదీ తెలుసుకొనేదీ ఒక యదార్థ దుఃఖ లిపిలోనే / ఒక్కొక్క దెబ్బా తగిలి జీవితం పెచ్చులూడిన గోడలా అందవిహీనమై పోతున్నదే అని / భాధ మెలిపెట్టినప్పుడల్లా దెబ్బ వెనుక సన్నివేశం నన్ను మరో ప్రక్కకు మళ్లించి /కొమ్మలు తెగినా చిగురించటం మానని చెట్టును చూపెట్టేది / ఉరిత్రాళ్ళకు వ్రేలాడిన త్యాగాల్ని చూపెట్టేది అప్పట్నించి గాయం నాకు ఆత్మీయమై పోయింది / ఓటమి నన్ను మెరిపించి గెలుపువైపు నడిపించే గురువై సాకింది. / నిజంగా ఆ కన్నీటి చెమ్మే తెలియకపోతే / జీవితం ఎంత రసాస్వాద భోజ్యాన్ని కోల్పోయేదో కదా!”అంటారు కవయిత్రి!

దుఃఖమే ఒక గురువై సుఖ పడడం నేర్పుతుంది. నరికిన చెట్టు మళ్ళీ హరితత్వాన్ని పొందిన విధంగా ఆశా జీవియై మళ్ళీ జీవించడం మొదలెడతాడు. దుఃఖాన్ని ఆస్వాదించ నేర్చుకోలేనివాడు సుఖాన్ని కూడా సరిగా ఆస్వాదించలేడనేది కవయిత్రిగా లోకానికామె ఇచ్చే సందేశం.

21వ శతాబ్దంలో మనమెన్ని విధాల శాస్త్ర విజ్ఞానంలో అభివృద్ధిని సాధించి ముందుకు సాగుతున్నామనుకున్నా ఓమూల మనమీనాడు పర్యావరణ కాలుష్య రాక్షసి పెనుకోరల్లో చిక్కుకొని ఉన్నామన్న నిజం మనల్ని భయకంపితుల్ని చేయక మానదు. సర్వప్రకృతి సంపదే ఛిద్రమై ఓజోన్‌ పొరకు చిల్లులు పడడం మూలాన సర్వమానవాళి మనగడ ఒక తేలిక ప్రశ్నగా మిగిలిపోయింది. చెట్లు నరికివేస్తున్నాం. ప్రాణవాయువు లుప్తమై రోగాలబారిన పడుతున్నాం. ప్రకృతిలో దినదినం విడుదలయ్యే మృత్యు పొగల్లోచంద్రుడు సహితం కానరాకుండా పారిపోతున్నాడు. ఈ ప్రకృతి విధ్వంసనలో ఈ విషపు గాలుల్లో చిరునవ్వుల చిన్నారులకేదీ రక్ష? ఈ విషాద – భయానక పరిస్థితుల నేపథ్యంలోనే కవయిత్రి –

‘విజ్ఞానం పెరిగి పెరిగి / ఈనాటి యుగవేగం కూడా / మనిషి గెల్చుకున్న విజయమే / కానీ– / నీడలా వెన్నంటి పోరాడుతున్న కాలుష్య గాలులూ / నిరంతరంగా ఆకాశాన్ని చిల్లులు పొడుస్తున్న / క్లోరో ఫ్లోర్‌ కార్బన్‌లూ మిథైల్‌ బ్రోమైడ్‌లూ / ఓజోన్‌ పొరని చేదిస్తూ ఒక వికృత వేషంలో / దేశదేశాల పసిపిల్లల్నీ నమిలి మింగేయటానికి / బయలుదేరిన కంసుని దూతలల్లే భయం కొల్పుతున్నాయి.‘ అంటారు.

ఆధునిక విజ్ఞానం పేరుతో ఎన్నో మనం సాధించవచ్చు. ఆ శాస్త్రసీయ విజయాలన్నీ ఈ ఘోర విషకాలుష్య వాతావరణం ముందుదిగదుడిపే అవుతాయి. నేడు లెక్కల్లో తేలింది 65% శకటాలవల్ల వచ్చే కలుషితమయిన గాలి నగరాల్లో వ్యాపిస్తోందిట. దీనిని అరికట్టే నాధులేరీ? మానవులంతా కలిసికట్టుగా ఎదిరిస్తేనే ఈ విశాల వసుంధర క్షేమంగా ఉంటుంది. ఈనాటి మానవాళికిదొక సవాల్‌గా పరిణమించింది. మేధావులూ, కవులూ కదలిరండి – పర్యావరణాన్ని రక్షించుకొనే మార్గాలను అన్వేషించండి. అదే కవి తపన. అదే ఆదూరి సత్యవతీదేవిగారి ఆవేదన.

ఆదూరి సత్యవతీదేవి దుఃఖం తత్వ చింతనా కలిపి కలబోసిన కవిత్వమే –‘జలపాత గీతం‘ ఒక ¬రు మనచెవుల్లో నినదిస్తుంది. కొన్ని కవితలయితే చక్కటి ప్రకృతి శోభను మన కళ్ళకు కట్టే పెయింటింగులు. ఆమె కలం అప్పుడప్పుడు కుంచెగా మారిపోతుంది. మరిన్ని నూతనవిలువల్ని ఆధునిక సాహిత్యంలోకి తీసుకురాడానికి ఈమె ప్రయత్నిస్తున్నారు.

–ఎస్‌.ఏ. పద్మనాభ శాస్త్రి, ఆంధ్రభూమి 2 జూన్‌ 1997.

సౌందర్యం అనుభూతుల సమ్మేళన ప్రవాహం –‘జలపాతగీతం‘

జలపాతం స్వచ్ఛతకూ, వేగానికీ, మార్పుకూ, సౌందర్యానికీ ప్రతీక!

ఆదూరి సత్యవతీదేవి రాసిన ఈ కవితలు మానవ జీవన జలపాతంలో ఒక్కో గీతాన్ని ఆలపిస్తున్నాయి. ఒక్కోరాగాన్ని నినదిస్తున్నయి. కవితలన్నింటి నిండా పరచుకున్న అండర్‌ కరంట్‌ మానవతే ! సృష్టినీ, మనిషినీ సౌందర్యమయంగా చూస్తూ మాయమవుతున్న మనిషితనం కోసం విలపిస్తున్న హృదయసుధ ఈ ‘జలపాతగీతం‘

చినిగిపోయిన పచ్చల కేన్వాసు; రాగాన్ని వెదికేభావం, జలపున్నమి; మాటకి ప్రాణం పోయాల్సిన వేళ; పలుచనయిపోతున్న పచ్చదనం; వసంతం ఒకపంచ వన్నెలపాట; పరిమళలహరి; ఒక హరితవసంతానికై; వెలుగు విహంగం; పద్యమయ్యే వేళ; జలపాతగీతం;– యివన్నీ కవితల పేర్లు. ఇవి ఎంతమనోహరంగా వున్నాయో, కవితల్లోని కంటెంటు కూడా అంతే ఆలోచనా స్పోరకంగా వుంది. సౌందర్య దృష్టితో చూడడం ఒక ఎత్తైతే, ఆ సౌందర్య అనుభూతిని అక్షరబద్ధం చేసి మనోహరంగా అక్షరచిత్తరువులను మనముందు నిలపడం యింకా గొప్ప !

మనిషితనాన్ని మరచి, త్యజించి మతం, కులం, భాష, ఆలోచన, వాదం, నమ్మకం, దేశం, యిలా చాలా రకాలుగా మనల్ని మనమే ఖండఖండాలుగా చేసుకోవడం, కోసుకోవడం స్పందించే ఎవరినైనా కలచివేస్తుంది. సత్యవతీదేవిగారు దాన్ని గొప్పగా చిత్రించి రంజింప చేశారు.

ఏదో వివక్షతతో, విభిన్న సిద్ధాంతాలతో, సెన్సేషన్‌ ఉబలాటంతో చాలా రకాలుగా కవిత్వం చలామణి అవుతున్నవేళ ఒక్క మానవజాతేకాదు, సృష్టితో మమేకమై మానవతని సౌందర్యంతో, ఆలోచనతో రంగరించి అందరికోసం, ఆర్తితో కవిత్వం రాయడం సత్యవతీదేవిగారి ప్రత్యేకత. దాన్ని ఆదరించి, ఆస్వాదించి, అటువంటి కవిత్వం మరింత రావాలని ఆశించడం మనందరి వంతు!

జీవదానం చేసి పుర్జన్మ నివ్వటం; బతుకులో ఒక భాగాన్ని ఎప్పటికీ కొత్తగా మెరిపించడం; ఈ అక్షరాలకి తెలుసు; (ఈ కాసిన్ని అక్షరాలే…) నేను ముందుకీ అవి వెనక్కీ పరుగుల ఆటే ఆటగా; నన్ను పసితనంలోపడవేసేవి; ప్రతి ఉదయం నాకొక మిఠాయి పొట్లాం దొరికేది; రేపటికై ఒక తీపికల మిగిలేది… (చినిగిపోయిన పచ్చల కేన్వాసు); విచ్చీ విచ్చని మొగ్గలాలిత్యాన్ని ఛిన్నాభిన్నం చేస్తాయి; వెన్నునంటి పలికేపాట గురితప్పిపోతుంది; (జలపున్నమి); తరతరాల మానవుడు; బుద్దిని అరగదీసి; చిక్కని మైత్రీ సుగంధాన్ని మనముందుంచి–

“వెండి గిన్నెలోని పాల బువ్వలా / శుచి పక్వంచేసి అందించిన సారాన్ని / రుచిరార్థాలెరుగని కాకుల్లా నేల పాలుచేసి / వెన్నెలకు రక్తపు మరకలంటిస్తున్నవేళ / ఆనందం నిషేధమే”అంటారు. (మాటకి ప్రాణం పోయాల్సిన వేళ)

ఇందులో ఏ కవితా ఖండికను ఆఘ్రాణించినా యింతవరకు మనం చెప్పుకున్న అంశాలు బోధపడతాయి. అందుకే ఆదూరి సత్యవతీదేవిగారి కవితలను చదవడం అంటే – పశ్చిమాకాశంలోని సాంధ్యతారను ఆనందించినట్టు, నీలిమేఘాల కడ్డంగా ఎగిరే తెల్లకొంగను ఆనందించినట్టు, రసానుభూతి పొందుతానని సంజీవ్‌దేవ్‌ చెప్పుకున్నారు. అదెంతో నిజం. అందుకే ఈ కవితా దర్పణంలో మసకపోయిన మన మానవతకు నగిషీలు దిద్దుకుందాం !

చివరగా నాకు బాగా నచ్చిన కవితాఖండిక (“శాపాలా? బహూమానాలా?”నుంచి)

“. . . నీడలా వెన్నంటి పోరాడుతున్న కాలుష్య గాలులూ / నిరంతరంగా ఆకాశాన్ని చిల్లులుపొడుస్తున్న క్లోరోఫ్లోరో కార్భన్‌లూ మిథైల్‌ బ్రోమైడ్‌లూ / ఓజోన్‌పొరను ఛేదిస్తూ / ఒక వికృతవేషంలో / దేశదేశాల పసిపిల్లల్ని నమిలి మింగేయటానికి బయలుదేరిన కంసుని దూతలల్లే భయం గొల్పుతున్నాయి. / చెంగల్వపూదండల్ని కబళించనున్నాయి. / భూమిమీద వనరుల్నీ వనాల్నీ ఎండగట్టి /గ్రహాంతరాళాల్నిండా పొగధూళుల్ని నింపి / మానవజీవిత భద్రతను జీరోడిగ్రీకి దింపి / గడగడలాడిస్తున్న యీ శాస్త్రసవిస్తృతి / ఎవరి సుఖస్వప్నాలకోసం? ఏ ఉజ్వల బాల్యాలకోసం?

–నాగసూరి వేణుగోపాల్‌, ఆహ్వానం మాసపత్రిక, ఏప్రిల్‌ 1998

పచ్చనిగీతం

మనిషీ మనిషీ పలకరించుకుంటూ వుండాలి

మంచు వెన్నెల కాసినట్లు… వెలుగురేక చొరబడినట్లూ

కళ్ళలోంచి చిందే ప్రేమానురాగాలకు

కడుపులో చలివేంద్రం చేరినట్లుండాలి

పువ్వు పక్కన పువ్వు అమరినట్లు

తీగ సుతారంగా పందిరిపై వొదిగినట్లు

మొగ్గలోంచి సుగంధం పైకెగసినట్లు

ఎంతో లాలిత్య తమకంగా

మనిషీ మనిషీ అల్లుకుంటూ వుండాలి

వీడని మమకారంతో –

గట్టు కటూ యిటూ

రెండు నీటిపాయలు ప్రవహించినట్లు

చెట్టాపట్టాలేసుకొని

రాగరసాన్ని కలబోసుకొని

సంగీతమొలికే స్వరతంత్రులల్లే

భావరసం చిప్పిల్లుతూ

అలా అలా నడుస్తూ వుండాలి

కాలం వెంట స్నేహ పిపాసతో –

ఒక గుండెలో మ్రోగే అలారం చప్పుడుకు

మరొకరు సమయం సిద్ధం చేసి వుంచాలి

ఒక చల్లని వెన్నెల మాసం విడిది చేసినట్లు

జల్లు జల్లులుగా కవితా సుగంధం కురిసినట్లు

ఎల్లవేళలా పచ్చపచ్చగా

ఆత్మీయత పండించుకుంటూ వుండాలి

మనిషీ మనిషీ జతజతలై వికసిస్తూ వుండాలి.

ఎప్పుడూ జీవితంలోని ఒక భాగాన్ని

మనసులోని ప్రేమ జలపాతంలో తడుపుతూ

వడలని పత్ర గుచ్ఛాన్నీ

తరగని వసంత సోయగాన్నీ

సరళ సుందరంగా

తనకు తానుగా జాగ్రత్త చేసే వుంచాలి

మనిషి కోసం… మరోతరం కోసం.

మిత్రమా! మిత్రమా!

నీకైనా నాకైనా

చెమరించే గుండే కదా

అసలు సిసలు మూలధనం!

– రచన మాస పత్రిక, జూన్‌ 2001

అంతర్‌ స్పర్శ

అనంతమైన రాగాల రసధ్యానానికి

ఒక స్వరపేటిక చాలు

స్వరంలోకి మధురసంగా హృదయాన్ని

ప్రవేశపెట్టగలిగే నేర్పుంటే

గానలోకపు జ్ఞాననిధులు దొరికినట్లే

ఎప్పటికప్పుడు లలితంగా పరవశించటానికి

ఒక కంఠాన్ని పదిలపరచి వుంచితే చాలు

ఐక్యతారాగాల రస సంగమానికీ

పండిన ఆ భావ మాధుర్యాలకీ

పరిసరాలన్నీ శుభ్రజ్యోత్స్నా పులికిత యామినులవుతాయి

దేహం నించి మనస్సుని తోడ్కొని పోయే ఆ దివ్యశక్తికి

మతంలేదు… మరే ఆచ్ఛాదనా లేదు.

శతశత తారకల ఆకాశం

నిత్యం కోటి కోటి దీప్తులతో

నిశ్శబ్దంగా శాంతి ప్రవచనాల్ని వల్లిస్తూ వుంటురది

తెల్లగా పట్టువస్త్రసం పరచినట్లున్నా

నీలంగా రంగులీనినా

సింధూర నారింజ పచ్చదనాల్లోసమ్మోహనమై

అలంకారాల్ని మార్చుకుంటున్నా

అంతరంగాన్ని మాత్రం ఒరులసేవకై సిద్ధపరచి ఉంచుతుంది

తనకి అందనంత దూరంలో వున్న ధరిత్రి కళ్యాణానికై

వెన్నెల గంగల్ని వొంపుతుంది

వర్షధారల శుభాశీస్సుల్ని పంపుతుంది.

నేలతల్లి తనువు మురిసి ఫలరసానందమైన వేళ

తరువులన్నీ కృతజ్ఞతాభారంతో

నభోరాసికి వందనాలర్పిస్తాయి

ఈ స్నేహాలకి మాటలు లేవు

ఈ బంధాలకి మతాలు తెలియవు

అన్ని విడివిడి శక్తులూ కలివిడిగా యేకమై

ఒక సూత్రంపై నడుస్తూ

మనిషికి పాఠాల్ని బోధిస్తాయి

ఒక్కోచోట అక్షరాలు అటుమొదలై ఇటు ముగుస్తాయి

అర్థాలూ వాక్యాలూ మరోచోట వెనకా ముందైనట్లు తోస్తాయి

ఒక్కోచోట అష్టదళ పద్మాలై సార్వజనీనమైన విషయాన్ని

ఒక శబ్దధారలో బంధిస్తాయి.

అవి కవిత్వమై మనుషుల్ని ఏకం చేస్తాయి.

అటువంటి సౌందర్యాల భాషా సంగమాన్ని

సారించగల చూపుంటే ఆస్వాదించగల నేర్పుంటే

ప్రపంచ సంస్కృతిని ఒక దర్పణంలో వీక్షించనూ వచ్చు

పవిత్ర సందర్భాల సారాంశాన్ని ఆచరించనూ వచ్చు

దానికి మతం మానవతే!

ఎక్కడున్నా పువ్వులు నవ్వులొలుకుతూనే వుంటాయి

ఎటువైపు ప్రయాణించినా నదులు తీపిదారులే అవుతాయి

ఎన్ని సౌందర్యాలు సొంతమైనా ఎన్ని సామ్రాజ్యాలు గెల్చుకున్నా

సహజాతి సహజమైన స్థానమే బలీయమైనది

తిరిగీ తిరిగీ ఎదిగీ ఎదిగీ చివరికి మనిషి కోరుకునేది

మరో మనిషి ఆత్మీయతానురాగపు స్పర్శనే

ఆ అనుభూతికి కొలతలు లేవు

ఆకలికి లేనట్లే… శోకానికీ ఆనందానికీ లేనట్లే !

–ఆంధ్రప్రదేశ్‌, మాస పత్రిక, మార్చి 1999

End of the preview, rest of the book can be read @ http://kinige.com/kbook.php?id=214

శబ్బాష్‌రా శంకరా!–తనికెళ్ళ భరణి–పుస్తక పరిచయం

Posted on June 22, 2011 by admin

నాకా రావయ ఓనమాలు
బిల్‌కుల్ రాదు ఛందస్సు
నువ్వే యతివి… గణాలు సుట్టుముట్టూ
శబ్బాష్‌రా శంకరా!

————-

Buy this eBook from Kinige @ http://kinige.com/kbook.php?id=217

మూలాలు మరువలేదు

Posted on June 15, 2011 by admin

మూలాలు మరువలేదు

డా|| కె. శివారెడ్డి

కేంద్ర సాహిత్య అకాడమీ అవార్డు గ్రహీత

హైదరాబాదు

ఒకనాడు హైదరాబాదు నుంచి రైల్లో, పగటిపూట తెనాలి వెడుతున్నాను ఒక్కణ్ణే. చుట్టూ ఎంతమంది వున్నా, తెలిసిన వాళ్ళు లేనప్పుడు ఏకాంతమే. నా ఏకాంతాన్ని ఏదీ భంగం చేయలేదు. భోగీలో ఎన్ని కార్యకలాపాలు జరుగు తున్నా, శబ్దాలు లేచి, జారి కిందపడుతున్నా, పడి పగులుతున్నా నా లోకంలో మునిగి వున్న నన్ను ఏదీ disturb చేయలేదు. ఈలోపుగా రైలు పలనాటి సీమలో ప్రవేశించింది. చుట్టూ పరుచుకున్న రాళ్ళూ రప్పలు, గుట్టలు, కొండలు అక్కడక్కడ చెట్లూ చాలా ఒంటరిగా. ఒక disolate scene కళ్ళముందు పర్చుకుంది. పూర్వం సున్నపురాళ్ళ బట్టీలుండేవి. బహుశా వాటి స్థానంలో సిమెంటు ఫ్యాక్టరీలు వచ్చాయి. ఎండ తీవ్రత; ఎండ నిండా కలిసిపోయిన దుమ్ము – పల్చని సిమెంటు పట్టని పరచినట్టు – నీళ్ళున్నాయా! నాగులేటి నీళ్ళు నాపరాళ్ళు అన్నాడు శ్రీనాధుడు. శ్రీనాధుడి కాలం నుంచి ఈ ప్రాంతం ఏం మారింది. కొత్త దోపిడీలొచ్చాయేమో. ప్రపంచం మారుతుంది – పరిస్థితులు మారుతున్నాయి, సమాజాలు మారుతున్నాయి; తదనుగుణంగా విలువలూ, మానవ సంబంధాలు మారుతున్నాయి. పల్నాటి యుద్ధం నాయకురాలు నాగమ్మ, బ్రహ్మనాయుడు స్ఫురణలోకొచ్చారు. ఇన్నేళ్ళ నుంచి యిక్కడ నివసించే ప్రజలు దీన్ని వదలలేదు; అననుకూల పరిస్థితుల్లోనూ, ప్రకృతి వైపరీత్యాల్లో దీన్ని వదలలేదు. నా చిన్నప్పుడు ఈ ప్రాంతం నుంచి ఎండాకాలం గొర్రెల్ని తోలుకుని తెనాలి ప్రాంతానికొచ్చేవాళ్ళు. ఎండాకాలం రెండు మూడు నెలలు గడిపి, తొలకరి చినుకులు పడగానే వెనక్కి వచ్చేవాళ్ళు. సాగర్‌కి ఆనకట్ట కట్టారు. అయినా ఎక్కువ భాగం ఈ ప్రాంతం అలానే వుందేమో. HardLife – రాతినేల; భూగర్భజలాలు దొరకని రాతినేల – దొరికినా ఉప్పునీరు ఎందుకూ పనికిరాదు.

రాజస్థాన్‌ ఎడారుల్లో బతికేవాళ్ళు, అనంతపురం జిల్లాలో బతికేవాళ్ళు, చీమకుర్తి ప్రాంతంలో బతికేవాళ్ళు – మామూలు వ్యక్తులు. అపారమయిన జీవన ప్రేమ ఉన్నవాళ్ళు. పుట్టిన నేలని, పెరిగిన నేలని, అదెటువంటిదయినా, ఎడారి అయినా వదలకపోవటంలో వున్న ఆనందమేమిటి? ఆ ప్రాంతపు ప్రజల జీవనశైలి ఏమిటి? వాళ్ళు పోగుచేసుకున్న మానసిక స్థైర్యం ఏమిటి? ఏ సంస్కృతకి వీళ్ళు వారసులు?

అప్పుడు కోడిపందాలయితే, యిప్పుడు నేటి రాజకీయాలంటున్నాడు మోహనరావు. నాకు ఆశ్చర్యం, ఆనందం ఏమిటంటే వీళ్ళ ధైర్యం, తెగువ, తెంపరితనం – adverse circumstances ని ఆశతోను, అత్యంత జీవన ప్రేమతోను, ఎదుర్కోవటం. నీరు పుష్కలంగా వున్న ప్రాంతంలో బతకటం వేరు, జనజీవితం వేరు. నీరు దొరకని ఎడారి ప్రాంతపు జీవితాన్ని లాగటం మామూలు విషయం గాదు. ఇక్కడి వాళ్ళకున్న జీవన వైఖరిని, grit ని నరకంలో అయినా స్వేచ్ఛనీ, వ్యక్తిత్వాన్నీ కాపాడుకునే లక్షణం.

వీళ్ళదయిన, వీళ్ళకే చెందిన ఒక సంస్కృతి వుంది. జీవన విధానం వుంది. ఒక spirit ని బతికించుకునే సత్తువ, తెగువ – బహుశ కొన్ని వేల సంవత్సరాల నుంచి వీళ్ళకి సంక్రమించి వుంటుంది. రక్తనిష్ఠపై వుంటుంది. జీవన వైరుధ్యాన్ని పరిష్కరించుకుంటూ ముందుకు సాగటం – అది వారి జీవనశైలి. ఆ ప్రాంతానికే ప్రత్యేకమయిన వ్యక్తిత్వం, ఆ ప్రాంతపు భౌతిక వాస్తవికత నుంచి జన్మిస్తుంది. ఆ ప్రాంతపు ఆంతరిక జీవన సంస్కారధార, ఆ ప్రాంతపు భౌతిక భౌగోళిక వాస్తవాల నుండి దూసుకొస్తుంది. ఏ ప్రాంతానికా ప్రాంతమే ప్రత్యేకమయినది. ఆ ప్రాంతానికే చెందిన జానపదగాథలు, పురాణగాథలు, చారిత్రిక పురుషులు– ఆ సంస్కృతిలో భాగం – ఇది అనుస్యూతంగా కొనసాగుతూ వర్తమానాన్నే గాక భవిష్యత్తరాల జనుల్ని ప్రదీప్త చేస్తుంది. చరిత్ర పునరావృతమౌతుందా – పునరావృతమయినట్టు కనపడ్డా readjust అవుతుంది. పరిస్థితుల కనుగుణంగా సర్దుబాటులు చేసుకుంటూ, పనికిరానిదాన్ని వదిలించుకుంటూ ముందు కెడుతోంది. ఆ ప్రాంత ప్రజకు సామూహిక స్మృతిలో యిది భాగమవుతుంది.

ఏ ప్రాంతపు నిర్దిష్టత ఆ ప్రాంతానిదే. ఒక ప్రాంతానికి చెందిన కవీ, రచయిత వీటంటిలో భాగమవుతాడు. వీటన్నింటినీ స్వీకరించి అంతర్నివహం చేసుకుంటాడు. నిర్దిష్ట ప్రదేశం, నిర్దిష్ట పరిస్థితీ, నిర్దిష్ట వాస్తవికత వున్నా – ప్రాంతపు కవి వీటంటిని గుర్తిస్తూనే, వీటంటినీ అంతర్లీనం చేసుకుంటూనే, స్పందిస్తూ చైతన్యవంతుడవుతూనే–ఆ నిర్దిష్టతని దాటి ప్రపంచపు మానవాళితో గొంతు కలపటానికి ప్రయత్నిస్తాడనుకుంటా – అదే ఒక కవిత్వంలో జీవధార. ఒక కవి నిర్దిష్టమౌతున్నాడంటే, పరిమితమౌతున్నాడని అర్థం కాదు. ప్రత్యేక పరిస్థితిని గుర్తిస్తూనే, అనుభవిస్తూనే, దాన్ని అఖండ మానవాళి అనుభవంలో భాగం చేయటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడని అర్థం.

“ఎక్కడ్నుంచి వచ్చామో తెలుసుకోలేకపోతే

ఎక్కడికి వెళ్ళాలో కూడా తెలుసుకోలేము”

మోహనరావుకి చాలా స్పష్టమైన రాజకీయ అవగాహన వుంది, సామాజిక బాధ్యత వుంది. తన మూలాలు ఎన్నడూ మర్చిపోలేదు. మార్పులు ఒక ప్రాంతానికే పరిమితంగావు. అంతటినీ ఆవరించి అన్నింటినీ కబళిస్తాయి. తను పాత్రికేయుడు. పాత్రికేయ దృష్టి వేరు; అన్నింటికీ అతి దగ్గరగా వుంచటానికీ, అన్నింటినీ అతి సమీపంలో వుండి గమనించటానికీ అవకాశం వుంది. తన వృత్తిధర్మం చేస్తూనే, సమస్యల మూలాల్ని, కారణాల్ని అన్వేషించే, విశ్లేషించే నేర్పు పాత్రికేయులకుంటుంది. కవిగాబట్టి ఆ చూపు, ఆ విశ్లేషణ అక్కడితోనే ఆగదు – సృజనలోకి ప్రవహిస్తుంది. తన విశ్లేషణలకీ, అంచనాలకీ, వ్యక్తీకరణ లకీ కవిత్వం మాధ్యమమవుతుంది.

‘ఒక నాలుక – అనేక చీలికలు’ అన్న కవితలో

“వారి ఆశయాలు సమున్నత హిమవన్నగాలు

నియమ ప్రవచనాలు గంగాప్రవాహాలు –

కానీ నడతలో గొంగళిపురుగులు –”

ఎక్కడ ఎవర్ని చూసి, ఏ రాజకీయ నాయకుణ్ణి చూసి, ఏ ప్రవక్తని చూసి, ఏ బౌద్ధికజీవిని చూసి, సృజనకారుణ్ణి చూసి – విసిరిన విసురు. సమాధానం పాఠకుడు గ్రహించగలడు.

“రిజర్వేషన్లు తమకే రిజర్వు కావాలనే ఆధునిక అంబేద్కరులు

ఎవరి కూడు వారికి కూడదంటున్న

పల్నాటి బ్రహ్మన్న నయా వారసులు”

సంపదను పోగేసుకునే సామ్యవాదులు –

అన్నీ విసుర్లే, దాడే. కానీ, నాకు కొత్తగా అన్పించింది ప్రజల్లో పాతుకు పోయిన ఒక విలువని, నమ్మకాన్ని యిక్కడ ధ్వంసం చేశాడు. ‘ఎవరి కూడు వారికి కూడదంటున్న’ అని బ్రహ్మనాయుడి మీద విసురు. అందర్నీ ఒకటిచేసి చాపకూడు తినిపించాడు. ఒకరకం సామ్యవాది అనుకుంటాం గదా. ఇది నాకు షాక్‌. మోహనరావు నడిగా – ఆయన నాయకురాలు నాగమ్మ పక్షపాతి. విలన్‌ బ్రహ్మనాయుడనేది ఆయన వాదన. అందేంటయ్యా అంటే ఒక పుస్తకం – ‘పలనాటి చరిత్ర’ యిచ్చాడు చదవమని. నేనింకా చదవలేదు. ఈ కవితని ప్రస్థావించి – ఈ చర్చ చేయటమెందుకంటే – మోహనరావు – పాతుకుపోయిన దాన్ని reverse చేయగల శక్తి వున్నవాడు అని చెప్పటానికే. పాత్రికేయుడు గాబట్టి లోకానికి కన్పించే దానికంటే ఎక్కువగా చూడగలడు – తన దృష్టికోణం నుంచి విశ్లేషించగలడు – కందిరీగల తుట్టెను కదపటం ఎందుకనుకున్నాడు. ఈ నాలుగు వాక్యాలు చర్చనీయాంశాలే.

వెనకబడిన ప్రాంతమయిన పలనాడునూ ప్రపంచీకరణ తాకింది. అది ప్రపంచంలో ఒక్క అంగుళం వదలదు.

“ప్రతి విధ్వంసం తర్వాత ఒక శ్మశానం ఆవిష్కరణ అయినట్టు

నేనెప్పుడో చిన్నతనంలో ముద్దాడిన నిలువెత్తు మానవత్వాన్ని

ఇప్పుడు దహనాంతర అస్థికలుగా ఏరుకుంటున్నాను”

బతుక్కీ చావుకీ తేడా తెలియని అవాంచిత స్థితులే

ఎక్కడ చూసినా కరెన్సీ కట్టల అభ్యంగనాలే

కనుమరుగవుతున్న మానవ సంబంధాల నేపథ్యం –

దీనికి వెనుకబడిన ప్రాంతమా, ముందుబడిన ప్రాంతమా అనేది లేదు; అన్నిచోట్లా అది ప్రత్యక్షమౌతుంది. ప్రపంచీకరణ తరువాత, సామ్రాజ్యవాద సాంస్కృతిక దాడి తర్వాత – తర్వాత అంటే అయిపోయిందనుకునేరు – జరుగుతున్న క్రమంలో వచ్చే మార్పుల్ని దృశ్యమానం చేస్తున్నాడు కవి.

ఈ దశాబ్దపు తెలుగు కవిత్వంలో ప్రధాన వస్తువు ప్రపంచీకరణ. దాని ఫలితాలే – మనిషి యాంత్రిక మౌతున్నాడని గుర్తించాడు. ‘రియల్‌ రోగం’ కూడా అందులో భాగమే. ‘నేలకూ మనిషికీ బంధం ఈనాటిదా’ మనిషి పుట్టుక ముందునుండి అనాది – అది పేగుబంధం – అది అన్యాక్రాంతం అవుతుంది.

ఒకప్పుడు భూమి చేతులు మారితే – ఒక రైతు నుండి మరొక రైతుకే; వ్యవసాయం చేసే ఒక రైతు నుంచి ఆర్థిక స్థోమత కొంచెం మెరుగ్గా వున్న మరో రైతు కొనేవాడు, సాగుచేసేవాడు. సాగుచేసేవాడి చేతినుంచి, మరొక సాగుచేసేవాడి చేతికి వెడుతుంది. కానీ యిప్పుడు భూమి వ్యవసాయదారుల్నుంచి అవ్యవసాయదారుల చేతుల్లోకి, పెట్టుబడిదారీ చేతుల్లోకి మారుతుంది. ఈ మార్పు స్పందించేవాడికి శరాఘాతం.

“నేలతల్లిని కబళించే ‘రియల్‌’ రోగంతో

ముక్కలు ముక్కలుగా హృదయం

గాయాల మయం

నేల ముక్కలవడమంటే

బతుకు ముక్కలవడమే

నేల ముక్కలవడమంటే

బతుకు చిధ్రమవడమే”

వివిధ భిన్నాంశాల మీద రాసిన కవితల్లో అంతర్వాహినిగా సూత్రప్రాయంగా వేదనంతా యిదే. మనిషి మనిషి కాకుండా పోతున్నాడనేదే. మనిషి మనిషి కాకుండా పోవటానికెన్ని కారణాలున్నాయో అన్నింటినీ, కవిత్వీకరించటానికి ప్రయత్నించాడు.

“ఇప్పుడు నీరు అందరి సొత్తూ కాదు

అది ముక్కలయిన ఉమ్మడికుటుంబం” అన్నా

“స్వాతంత్య్ర సాకారతకు సాక్ష్యాలుగా ఎన్నో గాయాలు

అవి చర్మం తొడగక ముందే మరెన్నో చిత్రవధలు” అన్నా

“గ్లోబల్‌ విశ్వంలో ఏ గోళం నుండో

రూక కోసం ఏ జెండా కిందనో వేట

ఎజెండా అంతా కరెన్సీనోట్లే

అస్పష్టంగా తెరమీద అగుపిస్తున్న సైబర్‌ రూపం” అన్నా

ఈ మహమ్మారి విశ్వరూప ప్రతిఫలనాలే.

“సహనం కోల్పోతున్న స్వేదం

ఆయుధమై అవతరిస్తుంద”ని హెచ్చరిస్తున్నాడు.

‘మమకారానికి సాకారం’ గానీ, ‘కొంగు సాక్షిగా’ గానీ, ‘సుంకురాలిన కంకి’ గానీ, ‘అమ్మా! అంటే ఏమిటి మమ్మీ’ గానీ రకరకాల కోణాల్నుంచి జీవన విధ్వంసాన్ని ప్రతిఫలించేవే. రెక్కలు తెగిన భారతానికి ఉదాహరణలు.

‘నీరు’ ప్రధాన సమస్య అవుతుందని గానీ, ‘నీరే’ ప్రాంతీయ యుద్ధాల్ని సృష్టిస్తుందని గానీ, భూపోరాటాలన్నీ నీటి పోరాటాలవుతాయని గానీ ఏ రాజకీయవేత్త ఊహించి ఉండడు. రాజకీయంలో క్రాంతదర్శులు లుప్తమయి పోతున్న తరుణంలో, ‘హింస’ ప్రధాన అస్త్రమౌతున్న – భౌతిక హింస, మానసిక హింస, సాంస్కృతిక హింస పెచ్చరిల్లుతున్న సమయంలో communication gap అనే మరొక సామాజిక హింస తోడయింది. ఇది కనబడని హింసగా ప్రబలిపోతుంది. దీన్ని కళాకారులు గుర్తించినంతగా రాజకీయవాదులు గుర్తించ లేరు. స్వార్థపరులచర్మం బహు మందం. స్పందించదు – చెమరించదు.

“కుప్పకూలుతున్న ఒకానొక సుందరస్వప్నం

పత్రహరితాన్ని ప్రకృతి కబళిస్తున్న భయానక స్వప్నం

కాలం కసాయిగా మారిన తర్వాత

ఆకులతో పాటు అసువులూ రాలుతాయి”

‘కరువు కురిసిన మేఘం’ లో ఈ కవితాసంపుటి థీమ్‌నంతా పొందుపరి చాడు. అనేక సందర్భాల్లో అనేక విషయాల్ని కవిత్వీకరించాడు. ‘ఉప్పు ద్రవిస్తుంది’ చదవండి. సమీప గతంలో జరిగిన ఒక ఉద్యమ ఘటనని వర్తమానానికి ఎలా వాడుకున్నాడో తెలుస్తుంది. సంకలనంలోని కవిత లన్నింటిని ప్రస్తావించటం వ్యాఖ్యానమౌతుంది. ఒక పల్నాటి కవి ఎలా react అయ్యాడు. ఆయా కాలాల్లో జరిగిన ఘటనలకి, అతని అవగాహనేమిటి? perception ఏమిటి? ఎక్కడ మునిగి ఎక్కడ తేలాడు? ఈ కవితా సంపుటి చెపుతుంది.

నాకయితే, ఈ కవిని యింకా పలనాడు ఆవహించాల్సినంతగా ఆవహించ లేదేమోనని. ఆ ప్రాంతపు వేదనని సాకల్యంగా దించాల్సిందని – బహుశ చరిత్ర కోణం నుంచీ, చూసి, ఒక సుదీర్ఘ కావ్య మెత్తుకుంటే ఆ ప్రాంతపు జనజీవనాన్ని, వాళ్ళ ఘర్షణల్నీ, కష్టసుఖాల్నీ, ఆశల్నీ, ఆశయాల్నీ అన్నింటినీ పరిపూర్తిగా దించాడేమో–

మోహనరావుకి యాబై ఏళ్ళు దాటినయ్‌ అనుకుంటా – కవిత్వమంటే ఏమిటో తెలుసు; జీవితం తెల్సు – దాని సంఘర్షణ, వైరుధ్యాలూ, పోరాటాలూ తెలుసు. తెలిసి యిన్నేళ్ళ నుంచి ఈ కవితలేనా – అని అన్పిస్తుంది. తను కేటాయించాల్సినంత సమయం కేటాయించటంలేదేమో – తను పూర్తిగా మగ్నం కావటంలేదేమో – ఏది తన్ను పరిపూర్తిగా లీనం కాకుండా చేస్తుంది; ఏ సాంసారిక, సామాజిక అవరోధాలు అడ్డుకుంటున్నాయి – వీటంటినీ అధిగ మించి, ఒక సమతూకం సాధించలేడా – ఒక విస్తృతినీ, ఒక intensity, ఒక ఐక్యతని సాధించలేడా అనీ నా వేదన.

ప్రపంచీకరణ విశ్వరూపాన్ని చూస్తున్నాడు, దాని వికృత రూపాన్ని చూస్తు న్నాడు. కానీ, అది వ్యక్తుల మధ్యకే కాదు వ్యక్తి లోపలికి జొరబడుతుంది. విధ్వంసం లోపల్నుంచి జరుగుతుంది. ఇది మోహనరావు గుర్తించాడు.

ఎందుకంటే విద్య తెలిసినవాడు, అవగాహన వున్నవాడు, తన బంధనాన్ని తనే తెంచేసుకుని కేంద్రస్థానంలోకి వస్తే – పిడుగురాళ్ళ నుంచి ఒక కొత్త సాహిత్య వికాసం జరగటం మొదలవుతుంది. ఆ ప్రాంతపు కవులందరూ ఎంతో కొంత త్యాగం చేయాలి. మరోచోట కొంత పొందాలంటే, కొంత త్యాగం చేయాలి. బహుశ ఆ తరుణం వచ్చిందని నేననుకుంటున్నాను. మోహనరావు గానీ, కోనూరి రవికుమార్‌ గానీ, శర్మగారు గానీ దీని గురించి ఆలోచించాలి. మీరు కేంద్రమయితే కొత్తతరం జన్మిస్తుంది. ఒక తరం గొప్పతనం అది సాధించిన విజయాలు కాదు, అది తయారుచేసిన మలితరం. మనకి వారసుల్ని మనం తయారుచేయాలి. ఆ వాతావరణం మనం ఏర్పరచాలి. ఆలోచించండి.

ఇప్పటికైనా కవిత్వ పుస్తకం తెస్తున్నందుకు మోహనరావును మనసారా అభినందిస్తున్నా. మంచో చెడో నే రాసే నాలుగు ముక్కల కోసం ఎదురు చూసినందుకు ధన్యవాదాలు.

ప్రేమతో

–శివారెడ్డి

కృష్ణారెడ్డి గారి ఏనుగు

Posted on June 11, 2011 by admin

అభిజాత్య కన్నడ-తెలుగు భాషా (అనువాద) సంశోధన కేంద్రం (రిజిష్టర్డ్‌)

ఇం.నెం. 5-10, రోడ్‌ నెం. 21, దీప్తిశ్రీనగర్‌, మియాపూర్‌ పోస్ట్‌

హైదరాబాద్‌ – 500 049. ఫోన్‌ : 040-65520386

మొబైల్‌: 9052563666కృష్ణారెడ్డి గారి ఏనుగు

మూలం : దివంగత పూర్ణచంద్ర తేజస్వి

అనువాదం : శాఖమూరు రామగోపాల్‌

ఇం.నెం. 5-10, రోడ్‌ నెం. 21,

దీప్తిశ్రీనగర్‌, మియాపూర్‌ పోస్ట్‌

హైదరాబాద్‌ – 500 049.

ఫోన్‌ : 040-65520286

ధర : రూ. 100/-

ప్రథమ ముద్రణ

జనవరి, 2011

ప్రతులు : 1,000

డి.టి.పి.

చేగిరెడ్డి వెంకటేశ్వరరెడ్డి

సెల్‌: 9989253506

ప్రింటర్స్‌

శ్రీ ఉదయ్‌ ప్రింటర్స్‌

నారాయణగూడ, విఠల్‌వాడి

హైదరాబాద్‌

ఫోన్‌ : 64511385, 23260110

ప్రతులకు:

శాఖమూరు రామగోపాల్‌

ఇం.నెం. 5-10, రోడ్‌ నెం. 21, దీప్తిశ్రీనగర్‌,

మియాపూర్‌ పోస్ట్‌, హైదరాబాద్‌ – 49.

ఫోన్‌: 04065520286, మొబైల్‌:9052563666

ప్రచురణ/పంపిణీదారులు :

అభిజాత్య కన్నడ – తెలుగు భాషా (అనువాద) సంశోధన కేంద్రం (రిజిష్టర్డ్‌)

ఇం.నెం. 5-10, రోడ్‌ నెం. 21, దీప్తిశ్రీనగర్‌, మియాపూర్‌ పోస్ట్‌

హైదరాబాద్‌ – 500 049. సెల్‌ : 9052563666

కథాక్రమం

తేట తెలుగులో కన్నడ కస్తూరి.. 6

అభిశంస.. 7

ఏరిన ముత్యాలు…. 9

నా మాట.. 12

కృష్ణారెడ్డి గారి ఏనుగు… 15

ఒక రూపాయి….. 76

మాయదారి మనస్సులోని మర్మం….. 93

వ్యభిచారం…. 111

వరాహ పురాణం….. 136

కాంచన రధం…. 162

ఫలితం…. 179

పేగుబంధం…. 195

పగుళ్ళు….. 213

యాతన (హింస). 225

వదులుకోటం (తెంచుకోటం). 239

తాతగారి వారసత్వ పరుపు మీద మనమడికి ఎంత నిద్రో!. 248

ఆముదం త్రాగిన తాసీల్దారు… 259

పాపం పిచ్చయ్య స్థితి.. 271

వైరాగ్యంలోని మహిమ… 281

తేట తెలుగులో కన్నడ కస్తూరి

దివంగత పూర్ణచంద్ర తేజస్విగారు కన్నడంలో సహజసుందరంగా అందించిన కథలను సేకరించి వాటిని తెలుగువారికి అందించాలని అనువాదం చేసిన శ్రీ శాఖమూరు రామగోపాల్‌గారు అభినందనీయులు. అందులో పెద్ద కథ విలక్షణమైన కథగా ‘కృష్ణారెడ్డిగారి ఏనుగు‘ ఉన్నందువలన ఆ కథ విలక్షణం వల్ల ఈ కథా సంపుటికి ఆ కథ పేరే పెట్టడం జరిగింది.

Continue reading →

వారాంతపు ప్రత్యేక తగ్గింపు 50 శాతం–చంద్రలత రచించిన వివర్ణం పుస్తకంపై

Posted on June 10, 2011 by admin

వివర్ణం – చంద్రలత రచించిన తెలుగుకథా సంకలనం.

ఇందులోని కథలు

అమ్మపుట్టిల్లు , నవ్య దీపావళి ప్రత్యేక సంచిక అక్టోబర్ 2006

వివర్ణం – నవ్య వారపత్రిక డిసెంబర్ 2006

ఒకింట , ఈనాడు ఆదివారం 19, నవంబర్, 2006 మరియు తెలుగునాడి జనవరి 2007

అక్కడ పూచిన పువ్వు, విపుల మాసపత్రిక మార్చ్ 2007

వస్తువు, పత్రిక మాసపత్రిక ఫిభ్రవరి 2007

చాయ్ , ఈనాడు ఆదివారం 18, ఫిభ్రవరి 2007

Avail special 50% discount on this book. Hurry, offer valid only for this weekend.

Weekend special 50% off on Vivarnam Telugu short story collection by Chandralatha On Kinige

నాయకురాలు నాగమ్మ

Posted on June 9, 2011 by admin

http://kinige.com/kbook.php?id=204

పల్నాటి యుద్ధం – ఈ పేరు వింటేనే తెలుగు వారి గుండెలు ఉప్పొంగుతాయి. తెలుగు మహాభారతంగా ప్రసిద్ధికెక్కిన ఈ దాయాదుల పోరు తెలుగు వారందరికీ సుప్రసిద్దమే. మధ్యయుగంలోనే ఒక మహిళ అయి ఉండి మహా మంత్రిణి అయి, రాజ్యాన్ని, రాజును నడిపించి, యుద్దానికి సారధ్యం వహించి, గెలుపు సాధించిపెట్టిన అపర చాణక్య మేధా సంపన్నతతో కూడిన నాగమ్మను మరో కోణంలో ఆవిష్కరించే పరిశోధనాత్మక పుస్తకం ఈ నాయకురాలు నాగమ్మ. తప్పనిసరిగా చదవాల్సిన పల్నాటి చరిత్రలోని దాగిన కోణం ఈ పుస్తకం.

నాయకురాలు నాగమ్మ On Kinige

మూలాలు మరువలేదు

వేయిరంగుల వెలుగు రాగం

Posted on June 8, 2011 by admin

ఒక చిద్రూప లక్ష్మి కవితలు

ఆమె కవిత్వదర్శనం – నారద, తుంబురుల నాదోపాసన. ఆ భావగంభీరతకు –

(సంపూర్ణం)

విజయదశమి–2005, సికింద్రాబాద్‌

Introduction to వేయిరంగుల వెలుగు రాగాలు పుస్తకం Total book can be read @ http://kinige.com/kbook.php?id=214

బైరాగి – మధుబాబు నవల

Posted on June 8, 2011 by admin

ఉదయం ఆరుగంటల సమయంలో వచ్చి రవిబాబు రూమ్‌ తలుపులు తట్టాడు హౌస్‌ ఓనర్‌. “ఊరు ఊరంతా నిద్రలేచి గంటకుపైనే అయింది. నీకు మాత్రం ఇంకా తెల్లవారలేదా నాయనా?” వెక్కిరింపుగా అడిగాడు.

“మీరా సార్‌? లోపలికి రండి…” అంటూ తలుపుల్ని బార్లాతెరిచి లోపలికాహ్వానించాడు రవిబాబు.

“మర్యాదలు తర్వాత. ముందు నువ్వివ్వాల్సిన అద్దె డబ్బులు నా ముఖం మీద పడేయ్‌” సినిమా విలన్‌ మాదిరి వంకరగా నిలబడుతూ కోరగా అడిగాడు హౌస్‌ ఓనర్‌.

పచ్చి వెలక్కాయ గొంతుకు అడ్డం పడినట్లయింది రవిబాబుకి. “సార్‌ అదీ నా దగ్గిర ట్యూషన్‌ చెప్పించుకుంటున్న వాళ్ళు ఈ నెల ట్యూషన్‌ ఫీజు ఇవ్వలేదు. ఇవ్వగానే అద్దె డబ్బులు మీకు పువ్వుల్లో పెట్టి ఇచ్చేస్తాను” వినయంగా సమాధానమిచ్చాడు.

అతను ఏ విధమైన సమాధానం చెప్పినా వినపించుకోకుండా నోటికి వచ్చినట్టు మాట్లాడటానికి సిద్ధపడేవచ్చాడు హౌస్‌ఓనర్‌.

“ఇదిగో రవిబాబూ… నువ్వేం చేస్తావో నాకు తెలియదు. రేపు సాయంత్రానికల్లా నా అద్దె నాకు ఇచ్చి తీరాలి. లేకపోతే ఇల్లు ఖాళీ చేసేయాలి. అర్థమైందా?” గంభీరంగా ముఖం పెట్టి గబగబా అన్నాడు. ఆ తర్వాత ఒక్క క్షణం కూడా అక్కడ వుండకుండా వెళ్ళిపోయాడు.

ప్రపంచాన్ని దడదడలాడించడానికి వచ్చిన తుఫాను వెలిసిపోయినట్టు తేలికగా నిట్టూర్చి రూమ్‌లోకి పోయాడు రవిబాబు. చకచకా కాలకృత్యాలు తీర్చుకున్నాడు.

రెండు నిమిషాల్లో డ్రెసప్‌ అయి బయటికి వచ్చాడు.

గబగబా అడుగులు వేసి తన రెగ్యులర్‌గా టిఫిన్‌ చేసే టిఫిన్‌ సెంటర్‌ దగ్గిరికి పోయాడతను.

అల్లంత దూరంలో వుండగానే అతన్ని చూసి, “ఏందిది రవిబాబూ? ఎప్పుడూ ఠంచన్‌గా ఫస్టు తారీఖుకల్లా టిఫిన్‌ బిల్లు కట్టేవాడివి… ఇప్పుడు పదో తారీఖు కూడా దాటిపోయింది. ఎప్పుడబ్బా డబ్బులు ఇచ్చేది?’ అని అడిగాడు టిఫిన్‌ సెంటర్‌ ఓనర్‌.

“ట్యూషన్‌ ఫీజులు ఇంకా రాలేదు నాయరూ.. రేపు ఎల్లుండిలో వస్తాయ్‌.. రాగానే తీసుకొచ్చికట్టేస్తాను” అనీజీగా చూస్తూ చెప్పాడు రవిబాబు.

“అవి ఎప్పుడొస్తయ్యో నువ్వు ఎప్పుడు కడతావో… అదంతా నాకు తెలియదు రవిబాబూ.. రేపు పొద్దునకల్లా నా డబ్బులు నాకు ఇచ్చేయ్‌. ఇవ్వకపోతే టిఫిన్‌, కాఫీ బంద్‌… ముందుగానే చెప్తున్నా… తర్వాత నన్ను తిట్టుకోవద్దు” ఘాటుగా వార్నింగ్‌ ఇచ్చాడు ఓనర్‌.

తలవంచుకుని లోపలికిపోయాడు రవిబాబు. టిఫిన్‌ సర్వ్‌ చేసే వెయిటర్స్‌ తన వంక చూసి నవ్వుతున్నట్టు అనిపించినా, పట్టించుకోకుండా రెండు ఇడ్లీలు తిని కాఫీ తాగాడు. టిఫిన్‌ సెంటర్‌కి పక్కనే వుంది కిళ్ళీబడ్డీ… అతనూ పాతబాకీ గురించి మాట్లాడితే పరిస్థితి ఎలా వుంటుందో ఆలోచిస్తూ అక్కడికెళ్ళాడు.

అరవై ఏళ్ళు వుంటాయి కిళ్ళీబడ్డీని నడుపుతున్న ఆర్ముగానికి. ఎప్పుడో నలభై ఏళ్ళక్రితం సిటీకి వచ్చి హ్యాపీగా కిళ్ళీ బడ్డీ బిజినెస్‌లో సెటిల్‌ అయ్యాడు.

“ఏంది రవిబాబూ… నాయరు నీ మీద అలా అగ్గి మీద గుగ్గిలం అయిపోతున్నాడేంటీ?” అతన్ని చూడగానే ఒక సిగరెట్‌ని తీసి ఇస్తూ అడిగాడు.

నాయర్‌ అగ్గి మీద గుగ్గిలం ఎందుకు అవుతున్నాడో దాచకుండా చెప్పేశాడు రవిబాబు.

“నీకు ట్యూషన్‌ ఫీజులు ఈ నెల నించీ రావు.. నువ్వు ట్యూషన్‌ చెప్తున్న ఇళ్ళు పోయిన నెల్లోనే ఖాళీ అయిపోయినయ్‌….” గుంభనంగా నవ్వుతూ అన్నాడు ఆర్ముగం.

అతనిచ్చిన సిగెరెట్‌ని వెలిగించుకుంటూ గాఢంగా నిట్టూర్చాడు రవిబాబు. అబద్ధం కాదు ఆ మాట… అక్షరాలా నిజం. అక్కడికి రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో వున్న బ్యాంకర్స్‌ కాలనీలో రెండు ఇళ్ళలో నలుగురు పిల్లలకి ట్యూషన్‌ చెప్తున్నాడు తను. నెలకు ఎనిమిది వందల రూపాయలు ఠంచన్‌గా చేతుల్లో పడేవి. అవి ఇంటి అద్దెకి, టిఫిన్‌ ఖర్చులకి సరిగ్గా సరిపోయేవి.

ఆ పిల్లల పేరెంట్స్‌కి ట్రాన్స్‌ఫర్స్‌ వచ్చాయి. వాళ్ళు ఇళ్ళు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోయారు. దాంతో ఠంచన్‌గా వచ్చే తన ఆదాయానికి బ్రేక్‌ పడింది.

ఫస్ట్‌క్లాసులో పాస్‌ అయిన డిగ్రీ పరీక్ష తనకు వేరే ఉద్యోగాన్ని చూపించడం లేదు. ఉదయం పది గంటల నించి సాయంత్రం ఐదువరకూ ఎక్కడికిపోయినా, ఎవర్ని దేబిరించినా ఖాళీలు లేవనే అంటున్నారు తప్ప, అటెండర్‌ పని కూడా ఎవరూ ఇవ్వడం లేదు.

నోటికి వచ్చిన సమాధానాలు చెప్పి హౌస్‌ ఓనర్‌కి, టిఫిన్‌ సెంటర్‌ నాయర్‌ని మభ్యపెడుతున్నాడు తను. ఇప్పటివరకూ ఎలాగో ఓపికపట్టారు వాళ్ళు.

ఇకముందు ఆపని చేయడం చాలా కష్టం.

సిగరెట్‌ పొగని గుండెలనిండా పీల్చుకుంటూ శిలావిగ్రహంలా నిలబడిపోయిన రవిబాబు వంక సానుభూతిగా చూశాడు ఆర్ముగం.

“నీలా ముక్కుకు సూటిగా పోయేవాళ్ళు ఈ సిటీలో బతకడం చాలా కష్టం రవిబాబూ. కావాలంటే దారి ఖర్చులకు ఓ యాభై ఇస్తాను. ఇంటికి వెళ్ళిపో… అక్కడే ఏదైనా పని వెతుక్కో… పనీ దొరక్క, ట్యూషన్లు చెప్పక రోజులు గడవ్వు.. అడ్డమైన వాళ్ళతో అనవసరంగా మాటలు పడటం దేనికి?” ముందుకు వంగి ఆప్యాయంగా అన్నాడు.

*** *** ***

ఎవరు ఎన్ని విధాలుగా మాట్లాడినా అతను మాత్రం అలా చనువుగా మాట్లాడటానికి పెద్ద కారణమే ఒకటి వుంది. అంతకుముందు సరిగ్గా ఒక సంవత్సరం క్రితం సైకిల్‌ మీద వెళుతున్న ఆర్ముగం, ఖర్మ కాలి సిటీబస్‌కింద పడ్డాడు. దెబ్బలు బలంగా తగిలినయ్‌. బోలెడంత రక్తం పోయింది. అతనికి సరిపడే రక్తం దొరక్క అతని భార్యాపిల్లలు గావురుగావురుమంటున్న సమయంలో తనదీ అదే బ్లడ్‌గ్రూప్‌ కావడంతో, కావాల్సిన రక్తాన్ని హేపీగా డొనేట్‌ చేశాడు రవిబాబు.

అందరి మాదిరిగా కాకుండా ఆ సహాయాన్ని మర్చిపోకుండా మనసులో పెట్టుకున్నాడు ఆర్ముగం. సిగరెట్‌ ఖాతా చెల్లింపుల్లో కొంచెం ఆలస్యమైనా అరిచి కేకలు పెట్టకుండా ఇచ్చేంతవరకూ ఆగుతున్నాడు. ఇప్పుడు మరికొంచెం ముందుకుపోయి ఇంటికి వెళ్ళేందుకు దారి ఖర్చులు కూడా ఇస్తానని అంటున్నాడు.

నిలబడటానికి ఓపికలేనట్టు కిళ్ళీబడ్డీ పక్కనే వున్న కరెంట్‌పోల్‌ని అనుకుని నిలబడ్డాడు రవిబాబు. ఆర్ముగం దారి ఖర్చులకి డబ్బులిస్తాను అనడం వరకూ బాగానే వుంది. వెళ్ళడానికి తనకి దారి అంటూ ఏమీలేదు.

ఎవరు కన్నారో, ఎక్కడ జన్మ ఇచ్చారో తెలియని అనాథ తను. రోడ్డు పక్కన పొదల్లో ఏడుస్తూ పడివుంటే ఎవరో ధర్మాత్ములు చూసి అనాథ శరణాలయంలో చేర్పించారు. శరణాలయంలో పనిచేసే ఉద్యోగస్తుల్నే తల్లిదండ్రులుగా భావిస్తూ పెద్దవాడయ్యాడు తను. పెద్దవాడైన తర్వాత బయటికి పంపించేశారు వాళ్ళు. ‘నీ బతుకేదో నువ్వే బతుక్కో…’ అంటూ చేతులు దులిపేసుకున్నారు.

గవర్నమెంట్‌ ఇచ్చిన స్కాలర్‌షిప్పుల సహాయంతో డిగ్రీ పూర్తయింది.

ముందు వెనుక ఎవ్వరూ లేకపోవడం, తల్లీతండ్రీ ఎవరో తెలియకపోవడం ఉద్యోగాన్ని సంపాదించుకోవడానికి అడ్డంకులుగా తయారైనాయి. చిల్లర కొట్లో పొట్లాలు కట్టే పనికోసం కూడా పుట్టుపూర్వోత్తరాలు అవసరం అవుతున్నాయి. ఆ సంగతి ఆర్ముగానికి తెలియచెప్పడం ఎలా??

“ఏంటి రవిబాబూ? ఏంటి ఆలోచిస్తున్నావ్‌? ఇంటిదగ్గిర ఏదైనా గొడవపడి చెప్పకుండా పారిపోయి వచ్చేశావా? తిరిగి వెళ్ళడానికి నామోషీగా వుందా?” అతని మౌనానికి తనంతట తానే కారణాన్ని ఊహించుకుంటూ అడిగాడు ఆర్ముగం.

అప్పటికప్పుడు సమాధానం చెప్పడానికి అంతకంటె మంచి కారణం మరొకటి దొరకదని వెంటనే అనిపించింది రవిబాబుకి.

“అవును… నా అంతట నేను మంచి ఉద్యోగం సంపాదించుకుంటానని చెప్పి వచ్చేశా… ఇప్పుడు దేబె ముఖం వేసుకుని వెళ్ళడం బాగోదు కదా” జాగ్రత్తగా మాటల్ని ఎంచుకుంటూ అన్నాడు.

“అదీ నిజమే. మాట అన్నామంటే దాని మీద నిలబడాలి. మరి ఇప్పుడేం చేస్తావ్‌?” సానుభూతిగా అడిగాడు ఆర్ముగం.

“ప్రత్యేకంగా చేసేది ఏముంది? ప్రతిరోజూ చేసేదే ఇవ్వాళ కూడా చేస్తాను. ఎక్కడయినా పని దొరుకుతుందేమో ప్రయత్నించి చూస్తాను” అంటూ ముందుకు అడుగువేయబోయిన అతన్ని “నామోషీ అనుకోకపోతే, నాకు తెలిసిన మనిషి ఒకడు వున్నాడు. మన సిటీలోనే ఫోర్త్‌ టౌన్లో చెత్తని కలెక్ట్‌ చేయించే కంట్రాక్టర్‌… కావాలంటే అతనికి ఫోన్‌ చేసి చెపుతాను. నీకు ఇష్టమైతేనే సుమా… ఇంత చదువు చదివి ఆఖరికి చేయాల్సిన పని ఇదా అని నువ్వు బాధ పడకూడదు” అన్నాడు ఆర్ముగం.

బాధపడకూడదని అనడమైతే అన్నాడు గాని, అనడానికి అతను బాధపడ్డాడు. వినడానికి రవిబాబుకి కూడా చాలా బాధగానే అనిపించింది. నిజమే… తను చదివిన చదువేమిటి? ఆఫర్‌ చేయబడిన పనేమిటి?? కాని ఆ పరిస్థితిలో అంతకంటే వేరే మార్గం ఏమైనా వున్నదా?

రెండే రెండు క్షణాలు ఆలోచించాడు రవిబాబు. మూడో క్షణంలో మనసు గట్టి చేసుకుని తల ఊపాడు.

“ఫోర్త్‌ టౌన్‌ సెంటర్లో దివ్యా బిల్డింగ్‌ అని మూడంతస్తుల మేడ… మధ్య పోర్షన్లో వుంటాడు. నవ్వు వెళ్ళే లోపల నేను ఫోన్‌ చేస్తాను” వెంటనే చెప్పాడు ఆర్ముగం.

రెండో ఆలోచన లేకుండా లెఫ్ట్‌రైట్‌ మొదలుపెట్టాడు రవిబాబు…… సరిగ్గా ఒక గంట తర్వాత ఆర్ముగం చెప్పిన బిల్డింగ్‌లోకి ఎంటరై, కాలింగ్‌బెల్‌ మోగించాడు.

2

“చూట్టానికి స్టూడెంట్‌లా వున్నావ్‌. ఈ పని చేయగలవా?” అనడిగాడు తలుపులు తెరిచి అతణ్ణి చూసిన వెంటనే, ఆర్ముగానికి బాగా తెలిసిన ఆ మనిషి.

“చెయ్యగలను సార్‌. ఈ పని చెయ్యడానికి చదువు అవసరం లేదుగా” నిర్లిప్తంగా అన్నాడు రవిబాబు.

“ఆర్ముగం చెప్పాడు కాబట్టి పనిలో పెట్టుకుంటా…. రేపు ఉదయం నించీ నువ్వు శ్యామలా అపార్ట్‌మెంట్స్‌లో, స్వదేశీ బిల్డింగ్స్‌లో చెత్తను కలెక్ట్‌చెయ్యాలి…. ఓకేనా?” అన్నాడు ఆ మనిషి.

ఓకే అన్నట్టు తలవూపాడు రవిబాబు.

“నీకు ఏమైనా అడ్వాన్సు ఇస్తే బాగుంటుందని ఆర్ముగం చెప్పాడు. అందుకే మూడువందలు ఇస్తున్నా. డబ్బులు తీసుకుని పని ఎగకొడితే ఎక్కడున్నా పట్టుకుంటా… మక్కెలు విరగకొడతా…” అంటూ అప్పటికప్పుడు మూడువందలు రవిబాబు చేతిలో పెట్టాడు ఆ మనిషి.

ముఫ్పై వేలు తన చేతిలోపడిన ఫీలింగ్‌ రవిబాబుకి కలిగింది. ఇంటద్దె ప్రాబ్లం తీరిపోయింది. టిఫిన్‌ సెంటర్‌ ప్రాబ్లం మాత్రమే మిగిలింది. పొద్దుపోయేలోపల ఇంకో పని ఏదయినా దొరక్కపోతుందా?? దొరికింది చెత్తను కలెక్ట్‌ చేసే పనే అయినా, ఆ రోజుతో ఎందుకనో తన ప్రాబ్లమ్స్‌ అన్నీ సాల్వ్‌ అయిపోతాయనే హేపీ ఆలోచనలు రవిబాబు మనసులోకి వేగంగా ఎంటర్‌ అయినాయి.

*** *** ***

ఆర్ముగం ఫ్రెండ్‌ ఇచ్చిన నోట్లను జేబులో పెట్టుకుని హుషారుగా బిల్డింగ్‌ బయటికి వచ్చాడు. వేగంగా అడుగులు వేసి రోడ్డును క్రాస్‌ చేస్తుండగా అతని దారికి అడ్డం వచ్చారు నలుగురు దృఢకాయులు.

ప్రతిరోజూ జిమ్‌కి వెళ్ళి గంటలు తరబడి వ్యాయామం చేస్తున్నారు కాబోలు, కండలు తిరిగి వున్నాయి వారి శరీరాలు. దువ్వుకోకుండా ఊరికే వదిలేయడం ఫ్యాషన్‌ అయినట్టు, చెల్లాచెదరుగా ముఖం మీదపడుతోంది జుట్టు.

“నటేశం దగ్గిరికి పోయి వస్తున్నావా?” ముందుకు పోనీయకుండా చెయ్య అడ్డం పెట్టి రవిబాబును ఆపుతూ అడిగాడు వారిలో ఒకతను.

నటేశం అంటే ఆర్ముగం ఫ్రెండ్‌. తనకు పనితో పాటు అడ్వాన్సు కూడా ఇచ్చిన పెద్దమనిషి. అతని ఔదార్యాన్ని తలుచుకుంటూ తల ఊపాడు రవిబాబు.

“ఎక్కడినించో వచ్చాడు. ఇక్కడ పుట్టి, ఇక్కడే పెరిగిన మమ్మల్ని కాదని దందాలు చేస్తున్నాడు. ఈ ఏరియాలో కాంట్రాక్టు పనులన్నీ మావే.. బయటివాళ్ళు చేయకూడదు… వాడు నీకు ఎంతిచ్చాడు?” దురుసుగా అడిగాడు వారిలో రెండో మనిషి.

ఆర్ముగం ఫోన్‌ చెయ్యగానే, అతని ఫ్రెండ్‌ తనకి పని ఇవ్వడమే కాకుండా, అడ్వాన్సు ఇవ్వడంలో ఏదో మతలబు వుందని వెంటనే అర్థం అయింది రవిబాబుకి.

“ఇప్పుడేమీ ఇవ్వలేదు. రేపు పనిలోకి వచ్చిన తర్వాత ఇస్తానని అన్నాడు” తడుముకోకుండా నోటికివచ్చిన సమాధానాన్ని అతనికి వినిపించాడు.

“రేపు నువ్వ పనిలోకి రావడం లేదు బే.. వచ్చావంటే కాళ్ళు విరిగిపోతయ్‌.. వెళ్ళిపో” అంటూ తన గుండెలమీద చెయ్యివేసి బలంగా నెట్టాడు మూడోమనిషి.

ఆ చుట్టుపట్ల వున్న వాళ్లందరూ తనకేసి వింతగా చూస్తున్నా ఏ మాత్రం పట్టించుకోకుండా, ముందుకు అడుగువేశాడు రవిబాబు.

*** *** ***

టైము గడుస్తున్న కొద్దీ ఎండ వేడెక్కడం మొదలయింది. దారుణమైన ఉక్కపోతతో పాటు, చెమటలు అధికం అయ్యాయి. దాహం కూడా స్టార్ట్‌ అయింది. అటుగా వచ్చే ముందు తిన్న రెండు ఇడ్లీలు ఎప్పుడో అరిగిపోయి ఆకలి మొదలయింది.

ఇంకో రెండు ఫర్లాంగులు పోయిన తర్వాత సడెన్‌గా ఒక సందులో అతనికి కనిపించింది ఒక కారు. నడుస్తూ నడుస్తూ ఏదో ట్రబుల్‌ ఇచ్చింది కాబోలు, బానెట్‌ ఎత్తి చికాకుగా ఇంజన్‌వంక చూస్తున్నాడు ఓనర్‌.

కార్లు రిపేర్‌ చేయడం రవిబాబుకి తెలియదు. అయినా సరే, ఆ మనిషి ముఖంలో తాండవిస్తున్న ఏదో నిస్సహాయత అతన్ని అటుగా లాక్కుపోయింది.

“ఏమయింది సార్‌? ఎనీ ప్రాబ్లమ్‌?” అతని దగ్గర నిలబడుతూ అడిగాడు రవిబాబు.

“ప్రాబ్లం ఏమిటో నాకు అర్థంకావడం లేదు. అర్జంటు పనిమీద పోతున్నా… మధ్యలో ఇది తకరారు చేస్తోంది” విసుగునిండిన కంఠంతో చెప్పాడు మనిషి.

“మెకానిక్‌ షెడ్‌కి ఫోన్‌ చేయండి సార్‌…. ఎవరో ఒకరు మీకు తెలిసే వుంటారుకదా…” సలహా ఇచ్చాడు రవిబాబు.

“నాకు తెలియదా ఆ మాట? మెకానిక్స్‌ అందరూ బిజీ అంట. కుర్రాళ్ళు ఎవరూ ఖాళీగా లేరట. మీరే ఎవరినయినా పెట్టుకుని తోసుకు రమ్మంటున్నారు” బానెట్‌ని మూసి చుట్టూ చూస్తూ చెప్పాడా వ్యక్తి.

“ఎంత దూరంలో వుంటుంది సార్‌ మెకానిక్‌ షెడ్డు?” అడిగాడు రవిబాబు.

“మూడు కిలోమీటర్లు… త్రీటవున్‌ చివర్లో వుంటుంది. అంతదూరం ఈ వెహికల్‌ని నెట్టేవాళ్ళు ఎవరు దొరుకుతారు?” అసహనంగా అన్నాడా వ్యక్తి.

“నేను నెడతాను సార్‌. ఎంతిస్తారు?” నిర్మొహమాటంగా అడిగాడు రవిబాబు.

గప్పున వెలిగింది ఆ మనిషి ముఖం.

“వంద ఇస్తాను… నిజంగానే నెడతావా?” అనడిగాడు.

“మీరు కార్లో కూర్చోండి సార్‌” అంటూ కారు వెనక్కి పోయాడు రవిబాబు. ఆనందంగా స్టీరింగ్‌ ముందు కూర్చున్నాడు కారు ఓనర్‌. వెనుకనించి బలమంతా ఉపయోగించి నెట్టడం మొదలుపెట్టాడు.

సందులోనుంచి మెయిన్‌ రోడ్డు మీదికొచ్చింది కారు. నెమ్మదిగా త్రీ టౌన్‌వైపు కదలడం మొదలుపెట్టింది. పైన ఎండ.. ఎదుట బహు భారమైన పని… విపరీతమైన దాహం.. ట్యాప్‌ కింద కూర్చుంటే తడిసిపోయినట్టు చెమటలతో తడిసిపోయింది రవిబాబు శరీరం.

అలవాటులేని పని కావడంతో ఆయాసం కూడా అధికం అయింది అతనికి. అయినా సరే పళ్ళు బిగపట్టి అలా నెట్టుకుంటూనే పోయాడు.

*** *** ***

సరిగ్గా ఒక గంటన్నర తర్వాత మెకానిక్‌ షెడ్‌ కనిపించింది. “సరయిన సమయానికి వచ్చి చాలా హెల్ప్‌ చేశావ్‌. థేంక్యూ వెరీమచ్‌” అంటూ ప్యాంటు జేబులోనుంచి ఒక వంద రూపాయల కాయితాన్ని తీసి అతనికి ఇచ్చి, షెడ్లోకి వెళ్ళిపోయాడు కారు ఓనర్‌.

అంతవరకూ పడిన శ్రమను మరిచిపోయాడు రవిబాబు. అంతవరకూ తనని బాధించిన దాహం కూడా మాయమైనట్టు అనిపించింది అతనికి.

విపరీతమైన ఎండ కూడా తన వేడిని కోల్పోయి వాతావరణం చల్లగా వున్నట్టు కనిపించింది.

‘నాయర్‌ హోటల్లో టిఫిన్‌ బిల్లు పూర్తిగా కాకపోయినా కొంచెంగానైనా చెల్లువేయవచ్చు. ఇంటి అద్దె ప్రాబ్లమ్‌, టిఫిన్‌ సెంటర్‌ ప్రాబ్లమ్‌ సాల్వ్‌ అయిపోయినట్టే… హేపీ హేపీ’ అనుకుంటూ ముందుకు అడుగువేశాడు.

రవిబాబు పాతిక అడుగులే వేశాడు.

మరో అడుగు వేయబోతుండగా అతని దారికి అడ్డంగా ప్రత్యక్షం అయ్యారు ఇద్దరు వ్యక్తులు.

“నువ్వు ఈ ఏరియాలో వాడివి కాదు. మా పర్మిషన్‌ లేకుండా ఇక్కడ పనెందుకు చేస్తున్నావ్‌?” క్రూరంగా చూస్తూ అడిగాడు వారిలో ఒకతను.

“చూడు భాయీ… ఎక్కడో మొదలుపెట్టిన పనిని ఇక్కడ పూర్తి చేశాను. మీరెవరో ఎక్కడవుంటారో నాకు తెలియదు. తెలిస్తే ముందుగానే వచ్చి మీ పర్మిషన్‌ తీసుకునే వాడిని. ఈ ఒక్కసారికి క్షమించేయండి. ఇంకెప్పుడూ ఇక్కడికి రాను” చాలా మర్యాదగా అంటూ అతని చేతిని వదిలించుకోవటానికి ట్రై చేశాడు రవిబాబు.

“ఇంకోసారి ఇలా వస్తే మాటల్లో చెప్పం బే… మక్కెలు విరిచేసి పంపిస్తాం, ఛలో…ఎంతిచ్చాడు ఆ సేటు?” షర్టును వదిలిపెడుతూ అడిగాడు ఆ వ్యక్తి. “వందిచ్చాడు” నిజాయితీగా చెప్పాడు రవిబాబు.

“యాభై మాకిచ్చేయ్‌. యాభై నువ్వుంచుకో…. ఛలో పైసల్‌ తీయ్‌…” తొందరపెట్టాడా మనిషి.

“అదికాదు భాయ్‌… నేను చెప్పదలచుకున్నది ఏమిటంటే…” అంటూ మాటలు మొదలుపెట్టబోయాడు రవిబాబు.

“పైసలు బయటికి తియ్యమంటుంటే నకరాలు పోతావేందిరా? తియ్‌” అంటూ చాచిపెట్టి కొట్టాడు చెంపమీద ఆ మనిషి.

పట్టపగలే రవిబాబుకి కనిపించినయ్‌.. తళతళ మెరుస్తున్న నక్షత్రాలు. జివ్వుమన్నయ్‌ నరాలు. ఎర్రబడి పోయింది చెంప. పెదవులు తెగి వెచ్చటి రక్తం చుబుకం మీదికి జారడం మొదలుపెట్టింది. “వాడితో మాటలేందన్నా? జేబులో చూడు” ప్యాంటు జేబుల్లో చేతులు పెట్టుకుని చాలా ఖుషీగా సలహా ఇచ్చాడు రెండో మనిషి. రాక్షసుడిలా నవ్వుతూ రవిబాబు జేబులో చేయిపెట్టబోయాడు మొదటి మనిషి.

ఏమాత్రం ఆలస్యం చేసినా అక్కడ తను కష్టపడి సంపాదించుకున్న డబ్బుతో పాటు, అంతకు ముందు తీసుకున్న అడ్వాన్సు ఎమౌంట్‌ కూడా గల్లంతయిపోవడం గ్యారెంటీ అని అర్థం అయింది రవిబాబుకి.

తనకి తెలియకుండానే రియాక్ట్‌ అయ్యాడు. తన జేబులమీదికి వచ్చిన చేతిని చాలా రఫ్‌గా అవతలికి విదిలించేశాడు.

“ఏందిరా ఇది? నన్నే ఎదిరించేటంతటి దాదావా నువ్వు?” అశ్చర్యంగా అడిగాడు ఆ మనిషి.

“అంతసేపు ఆడితో మాటలేందన్నా? వేసేయ్‌ దెబ్బ. కొట్టేయ్‌ ముఖం మీద” అంటూ పిడికిలి బిగించి బలంగా చేతిని ముందుకు విసిరాడు రెండో మనిషి.

ఎదురు తిరగదలుచుకున్న తర్వాత, మాటలతో పని జరగదని రవిబాబుకి తెలుసు. పక్కకు జరిగి తన కుడిచేతిని స్పీడ్‌గా ముందుకు విసిరాడు.

వేగంగా పోయి అతని ముఖానికి కనెక్ట్‌ అయింది రవిబాబు చెయ్యి.

గావురుమని అరిచాడతను. ముఖాన్ని చేతులతో కప్పుకుంటూ రోడ్డుమీద చతికిలపడ్డాడు.

నోరు తెరుచుకు చూస్తున్న మొదటి మనిషి గుండెల మీద ఎడమచేత్తో కొట్టాడు రవిబాబు.

అతను కూడా వెనక్కి తూలి రోడ్డు మీద కూర్చోబడుతుండగా, మోకాలితో నోటిమీద పొడిచాడు.

ముందు వరుసలో వున్న దంతాల్లో ఒకటి రెండు దంతాలు ఊడిపోయినంత పనైనట్లుగా, చెవులు చిల్లులు పడిపోయేటట్టు బిగ్గిరిగా అరిచాడా పెద్దమనిషి.

చిమచిమలాడుతున్న చేతుల్ని ప్యాంటుకేసి రుద్దుకుంటూ క్రూరంగా వారికేసి చూశాడు రవిబాబు.

“ఇంకెప్పుడైనా నాకు కనిపిస్తే మీ తలలు పగిలిపోతయ్‌. అన్యాయంగా చచ్చిపోతారు… ఖబడ్దార్‌” అని హెచ్చరించి, మెయిన్‌రోడ్డు వైపు అడుగువేశాడు.

రకరకాల ఆలోచనలు కందిరీగల మాదిరి తన అంతరంగాన్ని అల్లకల్లోలం చేస్తుండగా, గబగబా నడిచి నాయర్‌ హోటల్‌ దగ్గిరికి వచ్చేశాడతను.

దూరంలో వుండగానే చూశాడు ఆర్ముగం. “పనైపోయింది గదా రవిబాబూ… నటేశం నీకు అడ్వాన్సు ఇచ్చానని చెప్పాడు. టిఫిన్‌ బిల్లు తరువాత కడుదువు గాని ముందు ఇంటి రెంటు ఇచ్చేసిరా. మంచిగా కాఫీ తాగుదామిద్దరం” అంటూ ఒక సలహా ఇచ్చాడు.

“రెంటు తరువాత కడతాను. ముందు నాయర్‌కి టిఫిన్‌ బిల్లు డబ్బులు ఇచ్చేస్తా” అంటూ కారును నెట్టి సంపాదించుకున్న డబ్బులో నుంచి ఎనభై రూపాయలు తీసి నాయర్‌కి అందించాడు రవిబాబు.

“బాకీ అడిగానని కోపం వచ్చిందా రవిబాబూ? అప్పుతెచ్చావా?” డబ్బులు తీసుకుంటూనే అడిగాడు నాయర్‌. అంతటితో ఆగలేదు “మిగతా తొంభై రూపాయలు రేపు ఎల్లుండిల్లో ఇచ్చేయ్‌” అని కూడా అన్నాడు.

“ఇదిగో నాయరూ నా ఎకౌంట్‌లో నాకూ, రవిబాబుకి కాఫీ పంపించు” అరిచాడు ఆర్ముగం.

*** *** ***

నెమ్మదిగా నడిచి తన రూమ్‌కి చేరుకున్నాడు రవిబాబు. రూమా అది? రెండంతస్థుల భవనంలో ఎనిమిది పోర్షన్స్‌ చేసి రెంట్‌కి ఇచ్చాడు ఓనర్‌. బిల్డింగ్‌ వెనకాల వాస్తు శాస్త్రానికి విరుద్ధంగా పన్నెండడుగుల వెడల్పున్న కొంచెం జాగా మిగిలితే ఆస్బెస్టాస్‌ సిమెంట్‌ రేకులతో చిన్నగదిని తయారుచేసి రవిబాబుకి ఇచ్చాడు. వర్షాకాలంలో పైనుండి నీళ్ళు ఆ రేకుల మీదే పడతయ్‌… వేసవికాలంలో వేడి దారుణంగా వుంటుంది.

తన పోర్షన్‌లో ఫ్యాన్‌ కింద కూర్చుని వున్న ఓనర్‌ దగ్గిరికిపోయి, ఎమౌంట్‌ని అతని చేతిలో పెట్టాడు.

“ఇందాక చెప్పడం మర్చిపోయా… వచ్చేనెల నించీ రెంటు ఇంకో యాభై పెంచుతున్నా” నిర్వికారంగా ఏదో మంచిమాట చెప్పడం మర్చిపోయినట్టు ఎనౌన్స్‌ చేశాడు ఓనర్‌. ఛట్‌ మని తల ఎత్తబోయి, ఆఖరిక్షణంలో తనను తాను కంట్రోల్‌ చేసుకున్నాడు రవిబాబు. అతని అభిప్రాయంతో తనకు నిమిత్తం లేనట్టు “వెళ్ళు.. వెళ్ళు నీ పని చూసుకో…” అతనిచ్చిన నోట్లను జేబులో పెట్టుకుంటూ చెప్పాడు హౌస్‌ఓనర్‌.

వెనుతిరిగి రూమ్‌గా చెప్పుకునే తన రేకుల కిందికి వచ్చేశాడు రవిబాబు. రెండు గుప్పిళ్ళు మాత్రమే వున్నయ్‌ బియ్యం. పావు లీటరు కంటే కొంచెం తక్కువగానే వుంది స్టౌవ్‌లో కిరోసిన్‌. కుండలోవున్న నీటితో బియ్యాన్ని కడిగి, స్టవ్‌ మీద పడేశాడతను. ఎండిపోవడానికి సిద్ధంగా వున్న రెండు ఉల్లిపాయల్ని, మిరపకాయల్ని కూడా వేసి కొంచెం ఉప్పును కలిపాడు. ఇరవైనిమిషాల తరువాత తయారైన సంకీర్ణ పదార్థాన్ని ప్లేటులోకి వంపుకుని, కొంచెం కొంచెంగా ఆరగించాడు.

మూడు కిలోమీటర్ల దూరం కారుని నెట్టడం వల్ల అలిసిపోయినట్టు అనిపించినా, అసలు అలసట ఆ తర్వాత జరిగిన సంఘటన మూలకంగా వచ్చినట్టు అర్థం అవుతూనే వుంది.

ఏం చేస్తూ వుంటారు దెబ్బలు తిన్న ఆ దేబెముఖాలు? తన కోసం వెతకుతూ వుంటారా? ఎంత ఆలోచించినా సమాధానం లభించకపోవడంతో, విసుగ్గా తల విదిలించి, చాప మీద మేనువాల్చాడు రవిబాబు. అలసిపోవడంతో అతనికి తెలియకుండానే వచ్చేసింది నిద్ర.

*** *** ***

ఉదయం ఆరుగంటలకల్లా శ్యామలా అపార్ట్‌మెంట్స్‌ దగ్గిర హాజరయ్యాడు రవిబాబు. చెత్త కాంట్రాక్టర్‌ ఇచ్చిన రిక్షాని రోడ్డుమీద ఆపి, మందపాటి గోనెసంచిని భుజం మీద వేసుకుని పని స్టార్ట్‌ చేశాడు రవిబాబు.

ఇళ్ళు శుభ్రం చేస్తుండగా వచ్చిన చెత్తతో పాటు, వంటా వార్పులకు సంబంధించిన వేస్ట్‌ని కూడా కలిపి, ప్లాస్టిక్‌ బక్కెట్స్‌లో పోసి తమ తమ ముఖద్వారాల దగ్గిర పెడ్తారు ఓనర్స్‌.

ఆ బక్కెట్స్‌లోని వ్యర్థపదార్థాలన్నింటినీ, గోనెలోకి నింపుకుని, బైటికి తీసుకురావాలి…. రిక్షాలో పడేసి దూరంగా వున్న డంపింగ్‌యార్డ్‌ దగ్గిరికి తీసుకుపోవాలి.

వెగటు కలిగించే వేస్ట్‌ మెటీరియల్‌ నుంచి వాసనలు వెలువడు తూంటాయి. వాటినన్నింటినీ పట్టించుకోకుండా, నిర్వికారంగా, నిరా మయంగా పని చేయాలి.

రెండు గంటలు పట్టిందతనికి శ్యామలా అపార్ట్‌మెంట్‌లోనించి బయటపడటానికి, పక్కనే వున్న స్వదేశీ బిల్డింగ్స్‌లోకి ఎంటరైన వెంటనే మొదలైనాయి కంప్లయింట్స్‌…

‘తెల్లారక ముందే క్లీన్‌ అయిపోవాలి. ఎనిమిదింటి వరకూ గుమ్మం ముందు చెత్త వుంటే ఎలా? ఊరికే వస్తున్నావా? నెలకు నలభై రూపాయలు కడుతన్నాం. డబ్బులు మాకు బజార్లో దొరుకుతున్నయ్యా’… వాళ్ళ ఇంట్లోనించి వచ్చిన వేస్ట్‌ వాళ్ళ గుమ్మం ముందు వుంటే, పరాయివాళ్ళెవరో తీసుకువచ్చి పెట్టినట్టు అలా నోరుపారేసుకుంటున్న ఆ ఓనర్స్‌ని చూసి ఎలా రియాక్ట్‌ అవ్వాలో రవిబాబుకి తెలియలేదు.

“నోరు తెరిచి సమాధానం చెప్పవద్దు… వాళ్ళు మాట్లాడేది ఏమిటో వాళ్ళను మాట్లాడనీ… మనం పట్టించుకోకూడదు. మన టైమ్‌ని వేస్ట్‌ చేసుకోకూడదు… “ పనిలోకి దిగకముందు నటేశం చెప్పిన మాటల్ని గుర్తుకు తెచ్చుకుంటూ, చకచకా పని పూర్తి చేసుకున్నాడు.

నిండిపోయిన గోనెసంచిని రిక్షాలో వేసి, నెమ్మదిగా డంపింగ్‌యార్ట్‌ వైపు రిక్షాని కదిలించాడు.

అతనిలాంటి వాళ్ళే ఒక వందమంది, యార్డ్‌ దగ్గిర తమ రిక్షాల్ని ఖాళీ చేసుకుంటూ కనిపించారు.

“శ్యామలా అపార్ట్‌మెంట్స్‌ దగ్గిర పనా? రమీజ్‌భాయ్‌ కనిపించాడా?” తన రిక్షాలోని వేస్ట్‌ని కిందికి వంపుతూ రవిబాబుని అడిగాడు తోటి పనివాడు.

“రమీజ్‌భాయ్‌ ఎవరు?” అడిగాడు రవిబాబు.

“శ్యామలా అపార్ట్‌మెంట్స్‌ ఉన్న ప్రదేశంలో దాదాగిరీ చేస్తుంటాడు. అతను గనుక కనిపిస్తే ఒళ్ళు దగ్గిరపెట్టుకుని మాట్లాడు. ఎక్‌స్ట్రాలు మాట్లాడితే ఒళ్ళు హూనమైపోతుంది” అడగకముందే సలహా ఇచ్చాడు.

సరిగ్గా రెండు నిముషాల తర్వాత వచ్చి అతని మాదిరిగానే రవిబాబును పలకరించాడు ఇంకోవ్యక్తి.

“కొత్తగా నటేశం దగ్గిర చేరావ్‌ కదా?” అని అడిగాడు.

అతని నోటివెంట ఎలాంటి మాటలు వినాల్సివస్తుందో అనుకుంటూ తల ఊపాడు రవిబాబు.

“సైదయ్య స్వదేశీ అపార్ట్‌మెంట్స్‌లో ఏం చేయాలో చెప్పాడు కదూ?” అని ఇంకోప్రశ్న వేశాడు ఆ వ్యక్తి.

అంతకు ముందు మాట్లాడిన మనిషి పేరు సైదయ్య అని అప్పుడు తెలిసి తల ఊపాడు రవిబాబు.

“సైదయ్యకి శ్యామలా అపార్ట్‌మెంట్స్‌ దగ్గిర వుండే రమీజ్‌దాదాకి స్నేహం. వీడువాడి దగ్గిరికి పోయి ఉన్నవి లేనివి కల్పించి చెపుతాడు.. జాగ్రత్తగా వుండు” అని చెప్పి అవతలికి వెళ్ళిపోయాడా మనిషి.

రిక్షాలో వున్న ఆఖరి గోనెసంచిని కూడా యార్డులో డంప్‌చేసి, వెనక్కి తిరిగాడు రవిబాబు.

తానున్న బిల్డింగ్‌ వెనకాల ఒక పెద్ద ఖాళీస్థలాన్ని లీజుకి తీసుకున్నాడు కాంట్రాక్టర్‌ నటేశం. తన ఆధీనంలో వుండే రిక్షాలన్నిటినీ ఆ స్థలంలో పెట్టిస్తాడు.

అక్కడ కాపలా వుండే వాచ్‌మేన్‌కి రిక్షాని అప్పగించాడు రవిబాబు. ఆ రోజు సాదరు ఖర్చులకి పదిరూపాయలు తీసి అతనికి ఇచ్చాడు వాచ్‌మేన్‌.

*** *** ***

నెలకు పన్నెండు వందలు జీతం. రోజుకి పదిరూపాయలు బేటా. ఒళ్ళొంచి పని చేసుకునేవాడికి జీవితం ఒక మోస్తరు ఖుషీగా వెళ్ళిపోతుందని అనిపించింది రవిబాబుకి. ప్యాంటు జేబుల్లో చేతులు పెట్టుకుని హుషారుగా విజిల్‌ వేస్తూ మెయిన్‌ రోడ్డు మీదికి వచ్చాడు.

తను నివశించే ఏరియా వైపు కదలబోతుండగా, సడన్‌గా అతని దారికి అడ్డంగా ప్రత్యక్షం అయ్యారు అంతకుముందు రోజు రోడ్డు మీదికి నెట్టిన హీరోలు.

“ఇవాళ పనిలోకి రావద్దని చెప్పినా వచ్చావ్‌? నీ గురించి నువ్వు ఏమని అనుకుంటున్నావ్‌ బే? హీరోననుకుంటున్నావా?” కరుకుగా అడిగాడు ఒకతను.

“నేను హీరోని ఎలా అవుతానన్నా? చెత్తను ఎత్తుకునే వాడు హీరో అంటే ఎవరైనా నమ్ముతారా?” చాలా సౌమ్యంగా అడిగాడు రవిబాబు.

“జోకులు వేస్తున్నావా? మేము నవ్వి నిన్ను వదిలేయాలా?” అంటూ చాచిపెట్టి అతని ముఖం మీద కొట్టాడు వాళ్ళల్లో ఒకతను.

తట్టుకోలేక పోయింది రవిబాబు అంతరంగం.

ఎదుట వున్న హీరో తనని కొట్టడానికి చెయ్యి ఎత్తినవెంటనే, తనకు తెలీకుండానే చాలా వైల్డ్‌గా రియాక్ట్‌ అయిపోయాడు. అతని చెయ్యి తన ముఖానికి కనెక్ట్‌ అవకముందే, తన పిడికిలితో అతని ముఖం మీద పొడిచాడు.

అటువంటి రెస్పాన్స్‌ వస్తుందని ఎదురుచూడకపోవడం వల్ల, ఏమరుపాటుగా వున్నాడు ఆ హీరో. ముఖం పగిలి, ఎర్రటి రక్తం వెల్లువలా కారుతూ వుండగా, గావురుమని అరిచి రోడ్డు మీద చతికిలబడిపోయాడు.

ఆ దృశ్యాన్ని చూసి దెబ్బతిన్న పులుల్లా తన మీదికి వచ్చే అవకాశాన్ని మిగిలినవాళ్ళకి ఇవ్వలేదు రవిబాబు. ఛట్‌ఛట్‌మని కొట్టాడు.. వాళ్ళందరినీ ఇసుకమూటల్ని దొర్లించినట్టు రోడ్డు మీదికి దొర్లించాడు. రవిబాబు వంక చాలా ఆశ్చర్యంగా చూశాడు కిందపడిపోయిన వాళ్ళల్లో ఒకతను.

“ఏదో చెత్తను ఎత్తే పనివాడు అనుకుని బెదరకొట్టబోయాం. నువ్వు చెత్తమనిషివి కాదు. ఎవరివి భాయీ?” ప్యాంటుకి అంటిన దుమ్మును వదిలించుకుంటూ పైకి లేచి చాలా మర్యాదగా అడిగాడు.

“నువ్వు ఎవరివి బే? రమీజ్‌వా?” అడిగాడు రవిబాబు.

“కాదన్నా.. రమీజ్‌దాదాకి తమ్ముడిని. నువ్వెవరివన్నా?” మరింత వినయంగా అడిగాడతను.

“రవీజ్‌దాదాని… రమీజ్‌ వస్తే చెప్పు. నా దారికి అడ్డం వస్తే నేను ఊరుకోను. ఏదో ఒకటి చేసేస్తాను. ఆ తర్వాత మీరు బాధపడి ప్రయోజనం లేదు. అరే… తలవంచుకుని నా ఏడుపేదో నేను ఏడుస్తుంటే, మధ్యలో దరిద్రదేవతల్లా ఎందుకు తగులుకుంటారు? మంచీ చెడ్డా అనేవి మీకు తెలియదా? చెపుతావా రమీజ్‌కి?” క్షణక్షణానికి ఎక్కువైపోతున్న కాన్ఫిడెన్స్‌ని కాస్తంత అణగదొక్కి వుంచడానికి విశ్వప్రయత్నం చేస్తూ చెప్పాడు రవిబాబు.

“చెపుతానన్నా… రవీజ్‌దాదా అని కూడా నీ పేరు చెపుతాను… నువ్వెవరివో తెలియక ఏదో కొంచెం ఎగస్ట్రాలు చేశాం. మనసులో పెట్టుకోకు. మంచి ఛాయ్‌ తాగుదాం….రా అన్నా…” అన్నాడు రమీజ్‌ తమ్ముడు.

“ఛోడో తెరీ చాయ్‌కీ” అంతకు ముందెన్నడూ ఉపయోగించని భయంకరమైన తిట్టు పదాన్ని ఉపయోగించి, హుందాగా నడుచుకుంటూ ఇవతలికొచ్చాడు రవిబాబు. వెనకాల వుండిపోయిన వాళ్ళకి తను కనిపించడని అర్థం అవగానే, చటుక్కున చతికిలపడ్డాడు ఫుటపాత్‌ పక్కనే వున్న ఒక చిన్న కాంక్రీట్‌ దిమ్మమీద.

చతికిలపడిన వెంటనే స్టార్ట్‌ అయింది వణుకు. చలిజ్వరం వచ్చినట్టు అతనితో ప్రమేయం లేకుండా గజగజ వణకడం మొదలుపెట్టాయి అవయవాలు.

తను ప్లే చేసిన దాదాగిరీ నాటకం సక్సెస్‌ కాకుండా, కిందపడిన వాళ్ళు లేచి ఇంకోసారి ఎటాక్‌ చెయ్యడానికి వచ్చి వుంటే- తను ఏమయిపోయి వుండే వాడో తలచుకునే సరికి, వెంటనే వచ్చిన రియాక్షన్‌ అది.

ఎంతగా ట్రై చేసినా శరీరాన్ని కుదిపేస్తున్న వణుకును కంట్రోల్‌ చేసుకోవడం చేతకాలేదు అతనికి. పది నిముషాలు.. పావుగంట…. ఇరవై రెండు నిమిషాల తర్వాత కొద్దిగా తగ్గింది వణుకు.

పదిహేను లంకణాలు చేసిన టైఫాయిడ్‌ రోగిమాదిరి తయారైపోయింది అతని ముఖం. దిమ్మ మీది నించి లేచేసరికి గిర్రున తిరిగినయ్‌ కళ్ళు.

“హల్లో రవిబాబూ.. రా, కాఫీ తాగుదాం” అల్లంత దూరంలో వుండగానే అతన్ని చూసి బిగ్గిరిగా పిలిచాడు కిళ్ళీ బడ్డీ ఆర్ముగం. ఎందుకనో వెళ్ళాలని అనిపించలేదు రవిబాబుకి. తరువాత వస్తానన్నట్టుగా చెయ్యి ఊపి సూటిగా తన రూమ్‌ దగ్గరికి వెళ్ళిపోయాడు.

“ఏంటిది రవిబాబూ… పొద్దున వాటర్‌ ట్యాప్‌ తెరిచి కట్టేయకుండా పోతివే.. ఎన్ని నీళ్ళు వేస్ట్‌ అయినయ్యో తెలుసా? వాటర్‌ మీటరు ఎంత స్పీడుగా తిరిగిపోయిందో, ఎవుడిస్తాడు ఆ ఖర్చు? నీ అబ్బగాడిస్తాడా?” అతన్ని చూడగానే గంయ్‌మని అరిచాడు హౌస్‌ఓనర్‌.

తలెత్తి చూడటానికి మనస్కరించలేదు రవిబాబుకి. అలాగే పోయి రూమ్‌లో చాప మీద పడిపోయాడు.

“ఏందిర ఇదీ… నా పాట్న నేను వాగుతూనే వున్నా… నీ లెక్కేంటి అన్నట్టు తన దారిన తను ఎళ్ళిపోయాడు.. ఇట్టా అయితే లాభమే లేదు. ఈసారి గట్టిగా వార్నింగ్‌ ఇచ్చేయాలి” తనలో తను అనుకుంటూ రోడ్డుమీదికి చూసి, కరెంట్‌ షాక్‌ కొట్టినట్టు అదిరిపడ్డాడు ఓనర్‌.

*** *** ***

వేగంగా వచ్చి అతని ఇంటి ముందు రెండు జీప్‌లు ఆగడమే అందుకు కారణం. వాటిల్లోనుంచి దిగి, గబగబా లోపలికి వచ్చారు పదిమంది దృఢకాయులు.

“చెత్త ఎత్తే పనివాడు.. మీ ఇంట్లో వుంటున్నాడుట గదా.. పిలవరా వాడిని. బయటికి రమ్మని పిలువ్‌” కరుకుగా అన్నాడు వారందరికీ లీడర్‌లాగా కనిపిస్తున్న వ్యక్తి.

“చెత్తను ఎత్తేవాళ్ళా? అట్టాంటివాళ్ళు ఇక్కడ ఎందుకుంటారు?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు ఓనర్‌.

“మాట అడిగితే సమాధానం చెప్పకుండా సోది చెబుతావేంటిరా.. పిలువ్‌ వాడిని” గట్టిగా అడిగాడు ఆ మనిషి.

రక్తం లేనట్టుగా పాలిపోయింది ఓనర్‌ ముఖం. “అట్టాంటి వాళ్ళు ఇక్కడ ఎవరూ లేరు” తడబడుతూ చెప్పాడు.

“ఏరా? ఏంటిరా వాడిపేరు?” వెనక్కి తిరిగి తన వాళ్ళల్లో ఒకతన్ని అడిగాడు ఆ మనిషి.

“రవిబాబు … ఈడనే వుంటాడని టిఫిన్‌ సెంటర్లో చెప్పారు” సమాధానం చెప్పాడతను.

“రవిబాబుని పిలవరా” ఓనర్‌కి చెప్పాడతను.

“రవిబాబు చెత్తను ఎత్తే మనిషి కాదు” అనబోయాడు ఓనర్‌. అంతే… ఫెడీమని పడింది దెబ్బ అతని చెంప మీద.

రెండు అడుగుల దూరం తూలి బ్యాలెన్స్‌ నిలబెట్టుకున్నాడతను. చెంపను అదుముకున్నాడు.

కళ్ళ వెంట గిర్రున తిరిగాయ్‌ నీళ్ళు.

అంతవరకూ తమ పోర్షన్స్‌లో నుంచి బయటికి వచ్చి జరుగుతున్నది వింతగా చూస్తున్న టెనెంట్స్‌ అందరూ గబుక్కున తమ వాటాల్లోకి వెళ్ళిపోయారు.

“పిలవరా.. బద్మాష్‌గాడిని పిలువ్‌… పిలువ్‌…” హౌస్‌ ఓనర్‌ షర్టు పట్టుకుని ఎలుకను పిల్లి ఊపినట్టు ఊపుతూ బిగ్గిరిగా అరిచాడు మొదటి మనిషి.

వణుకు ప్రారంభమైంది ఓనర్‌ కంఠంలో.

“రవిబాబూ.. ఓయ్‌ రవిబాబూ” అంటూ హౌస్‌ ఓనర్‌ పెద్దగా పిలిచాడు వణుకుతూ.

“ఎక్కడ్రా? ఏడి… అరేయ్‌ రవిబాబూ.. రారా బయటికి…రా..” బిగ్గిరిగా అరిచాడు మొదటి మనిషి.

అంతటితో ఆగలేదు ఆ మనిషి.

ఓనరుండే పోర్షన్‌లో ఓనర్‌ ఇష్టంగా కూర్చునే కుర్చీని అమాంతం గాలిలోకి ఎత్తి నేలకేసి కొట్టాడు

“రారా.. రారా బయటికి” అని అరుస్తూ రెండో గదిలోకి ఎంటర్‌ కాబోతుండగా…

“వచ్చాను బే… ఏంటి సంగతి?” అంటూ అక్కడ ప్రత్యక్షం అయ్యాడు రవిబాబు.

అతనిని చూస్తూనే “వీడే… వీడే అన్న.. రవీజ్‌ దాదా అని చెప్పి నా ముఖం పగలగొట్టాడు” వెంటనే అన్నాడు గుంపులో ఉన్న యువకుడు ఒకతను.

రమీజ్‌దాదా తమ్ముడిగా చెప్పుకున్న అతని ముఖం వంక చూసి ఖాండ్రించి నేల మీద ఉమ్మేశాడు రవిబాబు.

“చాయ్‌ తాపిస్తానని చెప్పి వంగి వంగి నమస్కారాలు చేసి ఇప్పుడు జనాల్ని వెంటేసుకు వస్తావా? నేను భయపడి పారిపోతానని అనుకున్నావా? నా దారికి అడ్డం రావద్దని చెప్పానా లేదా?” అంటూ అమాంతం అతని మీదికి ఎగబడి టపాటపా వేసేశాడు రెండు దెబ్బలు.

కీచుగా అరిచి వెనక్కి పారిపోయాడతను.

అంతే.. అక్కడితో భయపడి దూరంగా పారిపోయింది అక్కడ వున్న ప్రశాంత వాతావరణం.

“కొట్టండి.. నరకండి” అని అరుస్తూ రవిబాబు మీద కలబడ్డారు మిగిలినవారందరూ… వంటిమీద, ముఖం మీద వర్షం మాదిరి పడుతున్న దెబ్బల్ని పట్టించుకోవడం మానేశాడు అతను.. పిడికిళ్ళు బిగించి, పూనకం వచ్చినట్టు చెలరేగిపోయాడు.

End of Preview.

Rest of the book can be read @ http://kinige.com/kbook.php?id=196

టాప్‌ సీక్రెట్‌ – మధు బాబు – నవల

Posted on June 6, 2011 by admin

ఒక పెద్ద కుదుపు కుదిపి సడన్‌గా ఆగిపోయింది శ్యామ్‌ సుందర్‌ డ్రయివ్‌ చేస్తున్న అంబాసిడర్‌.

అంతకు వారంరోజుల క్రితమే ఖరీదు చేసిన వెహికల్‌ అది. ఎంత పిచ్చిపిచ్చిగా నడిపినా మరో ఆరు ఏడు నెలలవరకూ ఎటువంటి ఇబ్బందీ ఎదురుకాదని నొక్కి నొక్కి చెప్పాడు ఆ కారును అంటగట్టిన ఆటో మైబైల్‌ షోరూమ్‌ ఓనర్‌.

నోటికి వచ్చిన ఘాటయిన మాటలన్నిటినీ ఉపయోగించి అతన్ని తిట్టిపోద్దామనుకున్నాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. ప్రక్కనే వాసంతి కూర్చుని ఉన్నదనే విషయం గుర్తుకువచ్చి, తన ఇరిటేషన్‌ని తనలోనే అదుముకున్నాడు.

‘మోటార్‌ వెహికల్స్‌నే కాదు, మిరియాల పొడుమునుకూడ బాగా ఆలోచించి ఖరీదు చేయాలి. రోడ్డుమీద నడుస్తూ నడుస్తూ అప్పటికప్పుడు నిర్ణయాలు తీసుకుంటే ఇదిగో…. ఇలాగే వుంటుంది.’ అతని మనసులోని ఆలోచనల్ని అతి తేలికగా పసికట్టి కూల్‌గా తన అభిప్రాయాల్ని వెల్లడించింది వాసంతి.

సిటీ సెక్యూరిటీ సర్వీసెస్‌ సంస్థలో సెక్రటరీగా పనిచేస్తున్నది ఆమె. ఆ సంస్థకు యజమానులలైన ఇద్దరిలో రెండోవాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

తనకు ఇవ్వవలసిన నాలుగు నెలల జీతంలో ఒక్క పైసా కూడా ఇవ్వకుండా, ఆ కారుకు ఖరీదు చేసి తీసుకు వచ్చిన క్షణంనుంచీ వాసంతి సరయిన అవకాశం కోసం ఎదురు చూస్తోందని అతనికి తెలుసు. అనుకోని విధంగా ఆమె చేతికి దొరికిపోవటం తల కొట్టేసినట్లయింది అతనికి. విసురుగా క్రిందికి దిగి, ఊడి అవతల పడిపోయేటంత గట్టిగా డోర్‌ని మూశాడు.

“అనవసరమైన ఆవేశంలో మునిగి ఇంజన్లో చేతులు పెట్టడం వేస్టు. ఆరునెలల గారెంటీ ఇచ్చాడు ఈ పుష్పక విమానాన్ని మీకు పంపకంచేసిన పెద్దమనిషి. దగ్గిర్లో ఏదయినా ఫోన్‌ వుందేమో చూసి అతనికి కబురు అందించండి….తోసుకు పోవటానికి నలుగురు మనుష్యుల్ని తెచ్చుకోమని చెప్పండి.” తను కూడా క్రిందికి దిగి రోడ్డుకు రెండోప్రక్కన నిలబడుతూ అన్నది వాసంతి.

మరింతగా ఇరిటేట్‌ అయిపోయాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. బోనెట్‌ని తెరిచి ఇంజన్లో తల దూర్చాలనే ఆలోచనను వెంటనే విరమించుకొని, అల్లంత దూరంలో అగుపిస్తున్న ఒక వెలుగువైపు అడుగులు వేశాడు

సిటీ సెక్యూరిటీ సర్వీసెస్‌కి సంబంధించిన ఒక ఎస్సైన్‌మెంట్‌ మీద బెంగుళూరు వెళ్ళివస్తున్నాడు అతను, వాసంతి.

అప్పటికి రాత్రి పదిగంటలు అయింది. సిటీ ఇంకో ఆరు గంటల ప్రయాణ దూరంలో వున్నదనగా వచ్చిపడింది ఆ ట్రబుల్‌.

అవటానికి అది మెయిన్‌రోడ్డే అయినా, ఆ సమయంలో తమ గోడును వినిపించుకొని, ఏదయినా హెల్ప్‌ చేయగలవారు చాలా తక్కువ మంది కనిపిస్తారని తెలిసి కూడా ముందుకుపోయాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

కారు దగ్గర వుండగా కనిపించిన వెలుగు, అప్పుడే మూతబడబోతున్న ఒక బడ్డీకొట్లోనుంచి వస్తున్న పెట్రోమాక్స్‌లైటు కాంతి అని అర్థమై మరింత వేగంగా నడిచాడతను. బడ్డీకొట్టు తలుపులు పూర్తిగా మూసుకోక ముందే అడ్డుపడి, యజమానిని పలుకరించాడు.

“ట్రంకురోడ్డుకదా….వచ్చేపోయే వాహనాలు, లారీలు ఏవైనా ఇక్కడ ఆగి సిగరెట్లు, పచ్చిమిరపకాయ బజ్జీలు కొనుగోలు చేస్తారనే ఆశతో ఈ సమయం వరకూ బడ్డీని తెరిచి వుంచుతాను….పెట్రోమాక్స్‌ లైటుకు కావల్సిన కిరసనాయిలు ఖర్చుకూడా గిట్టుబాటు కావటంలేదు….” శ్యామ్‌సుందర్‌ చూపించిన సిగరెట్‌ పాకెట్‌ని తీసిస్తూ, తన గోడును వెళ్ళబోసుకునానడు ఆ బడ్డీ వోనర్‌.

పచ్చిమిరపకాయ బజ్జీల పేరును వినేసరికి నోరు ఊరింది శ్యామ్‌ సుందర్‌కి. ఒక పెద్ద సత్తుపళ్ళెం నిండా పేర్చివున్న ఆ తినుబండారాల వైపు చేయి వూపబోతుండగా, వెనకనుంచి అతని వెన్నుమీద గట్టిగా కొట్టింది వాసంతి.

“నీకు కూడా కావాలా బజ్జీలు? నువ్వుకూడా తింటావా?” అటువంటి పదార్థాలను చూసి ఆమె అసహ్యించుకుంటుందని తెలిసి వుండటం వల్ల, ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

“వాటి అవతారాన్ని జాగ్రత్తగా చూడండి….ఖచ్చితంగా మూడు రోజులై వుంటుంది వాటిని తయారుచేసి…..”లోగొంతుకతో అతనికి మాత్రమే వినిపించే టట్లు చెప్పింది వాసంతి.

బజ్జీలను ఆరగించాలనే కోరిక పూర్తిగా నశించిపోయింది ఆ మాటల్ని వినేసరికి శ్యామ్‌సుందర్‌కి.

“ఏదో ఒక అడ్డుపుల్ల వేసి ఎదుటి మనిషి ఉత్సాహంమీద చన్నీళ్ళు చిలకరించటంలో నువ్వు స్పెషలిస్టువి అయిపోయావు…. నిన్ను వెంటబెట్టుకు రావటం చాలా పెద్ద పొరపాటు అయిపోయింది” కచ్చ నిండిన కంఠంతో అంటూ, బడ్డీ యజమానికి తన బాధను గురించి చెప్పుకున్నాడు.

“దయ్యాలు తిరిగే వేళలో రోడ్డుమీద ఆగిపోవటం ఎంత ఇబ్బందిగా వుంటుందో మీకు తెలిసే వుంటుంది. ఏదో ఒక విధంగా సిటీలోకి మన గురించి మెస్సేజి పంపించాలి….దగ్గిర్లో ఫోన్‌ సౌకర్యం ఏదయినా వున్నదా?” అని అడిగాడు.

టెలివిజన్‌ ప్రసారాల్లో అగుపించే క్విజ్‌ ప్రోగ్రాం పార్టీసిపేంట్‌ మాదిరి సీరియస్‌ ముఖం పెట్టి, తన బడ్డీ వెనుక భాగంలోకి చూపించాడు ఆ పెద్దమనిషి.

“నాలుగు కిలోమీటర్ల దూరంలో వుంటుంది మా గ్రామం. మొత్తం నాలుగే నాలుగు టెలిఫోన్లు వున్నాయి. బిల్లులు కట్టలేదని మూడింటికి కనెక్షన్‌ కట్‌ చేశారు. నాలుగో ఫోన్‌ మా గ్రామ సర్పంచ్‌గారిది….పీకల దాకా మందుకొట్టి హాయిగా నిద్రపోతూ వుంటాడు. నిద్రలేపి కూర్చోబెట్ట గలిగే చాతుర్యం మీకు వుంటే నిముషాలమీద పని పూర్తి అయిపోతుంది” అంటూ అసలు విషయాన్ని అతినెమ్మదిగా వివరించి, బడ్డీ తలుపుల్ని లాక్‌ చేసుకున్నాడు.

బడ్డీ వెనుక భాగంలో నిలబెట్టివున్న అతని సైకిల్‌వంకా, అతని వంకా మార్చి మార్చి చూశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. సర్పంచిగారి ఇంటివరకూ లిఫ్ట్‌ ఇస్తాడేమో నని ఆశించాడు.

“వెనుక టైర్లో గాలి చాలా తక్కువగా వుంది. డబుల్స్‌ ఎక్కితే ఢామ్మని ట్యూబ్‌ పేలిపోతుంది….” అంటూ తన నిస్సహాయతను వెల్లడించి అతని సమాధానం కోసం ఎదురుచూడకుండా వెళ్ళిపోయాడు. బడ్డీ యజమాని.

“వెనుక టైరు బాగానే వున్నది. డబుల్సు మాత్రమేకాదు, త్రిబుల్సు ఎక్కినా కూడా ఆ ట్యూబుకు ఏమీ కాదు….” అతను వంద అడుగుల దూరం వెళ్ళిన తరువాత మెల్లిగా కామెంట్‌ చేసింది వాసంతి.

“అంటే నీ ఉద్దేశం ఏమిటి? ఈ మాట నువ్వు నాకు ఎందుకు చెపుతున్నట్టు?” విసుగ్గా ఆమెకేసి తిరుగుతూ అడిగాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

“ఈ చీకటి వేళలో మనకు సహాయపడేవాళ్ళు దొరరు…. ఈ బడ్డీ యజమాని మాటలమీద నమ్మకముంచి గ్రామంలోకి వెళ్ళటం అనవసరం. తాగి తలకు పోసుకుని మత్తుగా పడివుండే సర్పంచిగారిని నిద్ర లేపటం అసంభవం…..” ఆగి ఆగి వీస్తున్న చలిగాలిని తట్టుకోలేక పమిటెచెంగును భుజాల చుట్టూ చుట్టుకుంటూ చెప్పింది వాసంతి.

“అయితే ఇప్పుడు మనం చేయవలసింది ఏమిటి?” వెంటనే ప్రశ్నించాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

“నిద్రమత్తులో డ్రయివ్‌ చేసే లారీ డ్రయివర్లు మీ పుష్పక విమానాన్ని ఢీకొట్టకుండా జాగ్రత్తలు తీసుకొని, లెఫ్ట్‌ రైట్‌ అనుకుంటూ నడక మొదలుపెట్టటం చాలా మంచిది. తెల్లవారే సమయానికి సిటీకి దగ్గర్లోకి వెళ్ళిపోవచ్చు. చల్ల బాటు వేళలో కాలినడక ఆరోగ్యానికి చాలా మంచిది” అంటూ వెనక్కు తిరిగి అంబాసిడర్‌ వైపు అడుగులు వేసింది వాసంతి.

ఆ సలహాను ఆచరణలో పెట్టడం కంటె, ఆమెను కార్లో కూర్చోబెట్టి తాను వెనుకనుంచి నెట్టుకుంటూ పోవడమే చాలా మంచిదని శ్యామ్‌సుందర్‌కి తెలుసు.

కాలినడక ఆరోగ్యానికి చాలా మంచిదని అనుకుంటూ, ఆమెను నడిపిస్తే, ఇంకో పది సంవత్సరాలు గడచిన తర్వాత కూడా ఆ ఇన్సిడెంట్‌ని ఆమె మర్చిపోదు. తనను మర్చిపోనీయదు. అవకాశం అభించినప్పుడల్లా ఆగర్భశత్రువు మాదిరి సూటీపోటీ మాటలతో చురలు వేస్తూనే వుంటుంది.

ఆరునెలల గ్యారంటీ విషయాన్ని కొద్దిసేపు ప్రక్కనపెట్టి, ఇంజన్‌ని చెక్‌ చేయాలనే నిర్ణయానికి వచ్చేశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. వడి వడిగా అడుగులు వేస్తూ, అంబాసిడర్‌ని సమీపించి, బోనెట్‌మీద చేయివేయబోతుండగా కలిగింది అతనికి ఆ అనుమానం.

“గెటిన్‌ వాసంతీ….గెటిన్‌…..కమాన్‌ క్విక్‌ !” అని వాసంతిని హెచ్చరిస్తూ, రోడ్డుకు ఆవలివైపున ఎత్తుగా ఎదిగివున్న ఒక చింతచెట్టు దగ్గరికి పరుగుతీశాడు.

అంతకు ముందువరకూ అతనిమాటల్ని, చేతల్ని నిర్మొహమాటంగా ఆక్షేపిస్తూ వచ్చిన వాసంతి, ఈసారి అటువంటి పని చేయలేదు. ఒక్క ఉదుటున డోర్‌ని తెరిచి, అంబాసిడర్‌ వెనుక సీటులోకి జంప్‌ చేసింది. తన హేండ్‌బ్యాగ్‌లో వున్న చిన్న ఫిస్టల్‌ని చేతుల్లోకి తీసుకుంటూ ఊపిరి బిగబట్టి చూసింది.

చింతచెట్టు క్రిందికిపోయి, పాతిక గజాల దూరంలో వున్న ముళ్ళపొదల కేసి పరిశీలనగా చూశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. పది నిమిషాల పాటు చూసిన తరువాత కూడా ఆ పొదల్లో ఎటువంటి కదలికా కనిపించకపోయే సరికి మెల్లగా వెనక్కి వచ్చాడు.

చేతిలోకి తీసుకున్న ఫిస్టల్‌ని హేండ్‌బేగ్‌లోకి నెడుతూ, బిగపట్టిన ఊపిరిని తేలికగా బయటికి వదిలింది వాసంతి.

నిన్న తెరిచిన ఒక పేటిక!

నేడు చదువుతున్న ఒక పుస్తకం!

రేపు ఒక పరమ రహస్యం…..

మృదు స్వరంతో పాట మాదిరి రిధమిక్‌గా అంటూ కారులోంచి దిగి అతని ప్రక్కకు వచ్చింది.

చింత చెట్టుకు ఆవలగా వున్న పొదల్లో ఏవో ఆకారాలు నిలబడి తమను వాచ్‌ చేస్తునట్లు అనిపించి అటుకేసి వెళ్ళాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. నీడల్ని చూసి బెదిరే మనిషిగా వెక్కిరిస్తోంది వాసంతి.

వద్దు వద్దని ఎంతగా చెప్పినా ఆమెను తనవెంట, పంపిన తన పార్టనర్‌ వాత్సవమీద కారాలు మిరియాలు నూరుకుంటూ, బోనెట్‌ని ఎత్తి ఇంజన్‌ని చెక్‌ చేశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. ఇరవయ్‌ నిమిషాల పాటు ఆలోచించినా అది ఆగిపోవటానికి కారణం అర్థంకాకపోవటంతో బోనెట్‌ని క్రిందికి దించేశాడు.

ఎడమచేత్తో స్టీరింగ్‌ని మానిప్యులేట్‌చేస్తూ, భుజాన్ని విండో అందుకు ఆనించి కారును రోడ్డు ప్రక్కకు నెట్టాడు.

మరో రెండు మూడు గంటల్లో తెల్లవారుతుందనగా, నిద్రమత్తు ముంచుకు వస్తూ ఉంటుంది ట్రంకురోడ్లమీదా, నేషనల్‌ హైవేస్‌మీదా హెవీ లోడ్‌ వెహికల్స్‌ని నడిపే డ్రైవర్లకు.

అంతకు ముందే వాసంతి హెచ్చరించినట్లు తమ దారికి సమీపములో ఆగిపోయి వున్న వాహనాలను నిర్మొహమాటంగా ఢీకొట్టేస్తూ వుంటారు వాళ్ళు.

రోడ్డు అంచుకు నాలుగు గజాలు అవతలికిపోయిన తర్వాత అంబాసిడర్‌ని ఆపి, డోర్స్‌ అన్నిటినీ జాగ్రత్తగా లాక్‌చేశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. వెనక సీటులో తన బ్రీఫ్‌కేస్‌ను చేతుల్లోకి తీసుకొని లెఫ్ట్‌రైట్‌ మొదలుపెట్టాడు.

“చింతచెట్టు క్రింద నిజంగానే కదలికలు కనిపించాయా?” ఒక పావు కిలోమీటరు దూరం వెళ్ళిన తర్వాత మెల్లగా ప్రశ్నించింది వాసంతి.

ఆ రోడ్డుమీద ప్రయాణం చేసే వెహికల్స్‌ ఏవైనా కనిపిస్తే లిఫ్ట్‌ అడగటా నికి నిశ్చయించుకుంటూ, మౌనంగా తల వూపాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

ఆపైన అనవసరమైన మాటలతో అతన్ని డిస్టర్బ్‌ చేయలేదు వాసంతి. పెద్ద పెద్ద ఇండస్టిృయల్‌ ఎస్టేట్స్‌లో వుండే రకరకాల ఫ్యాక్టరీలకు సెక్యూరిటీ సిస్టమ్స్‌ని అరేంజి చేయటమే కాకుండా, చిన్న చిన్న దొంగతనాల దగ్గర్నుంచి, ఎన్నెన్నో నేరాలనుకూడా ఇన్వెస్టిగేట్‌ చేయటం సిటీ సెక్చూరిటీ సర్వీసెస్‌ స్పెషాలిటీ.

అటువంటి పనుల్లో తలదూర్చటం వల్ల, క్రైమ్‌ వరల్డ్‌లో చాలా మందికి పూర్తిగా గుర్తుండిపోయారు శ్యామ్‌సుందర్‌, అతని పార్టనర్‌ వాత్సవ.

వారి ఇన్వెస్టిగేషన్స్‌ మూలకంగా కటకటాల వెనక్కి వెళ్ళినవాళ్ళు, వాళ్ళ జోక్యం మూలకంగా రకరకాల నష్టాలు ఎదుర్కొన్న వాళ్ళు ఎంతోమంది వున్నారు. ఏమాత్రం అవకాశం లభించినా కక్ష తీర్చుకునే ప్రయత్నాలు చేస్తూనే వుంటారు వాళ్ళు.

గతంలో తము ఫేస్‌చేసిన అటువంటి ఇన్సిడెంట్స్‌ని గుర్తుకు తెచ్చు కొనేసరికి, చుట్టూ వున్న వాతావరణం ఒక్కసారిగా వెచ్చబడిపోయినట్లు, స్వేద బిందువులు ఆవిర్భభవించాయి ఆమె ముఖంమీద.

అనవసరమైన కామెంట్స్‌ చేసి అంబాసిడర్‌ని రిపేరు చేయకుండా తను అడ్డుకోవడం జరిగిందేమోనన్న గిల్టీఫీలింగ్‌ ఆమెను ఆవరించుకున్నది.

ఆ ఆలోచనలతో సతమతం అవుతూ వుండడం వల్ల, ఒక అరగంట గడిచిన తరువాత వున్నట్లుండి శ్యామ్‌సుందర్‌ ఆగిపోవటాన్ని గమనించలేదామె. అతనిమీద పడబోతూ, ఆఖరి క్షణంలో తమాయించుకున్నది. పమిటె చెంగును మరింత టైట్‌గా భుజాలకు చుట్టుకుంటూ ప్రశ్నార్థకంగా అతని ముఖంలోకి చూసింది.

“నా ముఖంలోకి చూసినందువల్ల ఉపయోగం ఏదీ వుండదు…. ముందుకు చూడు” లోగొంతుకతో ఆమెను హెచ్చరిస్తూ, ఆమె చేతిని పట్టుకొని రోడ్డుప్రక్కకు నడిపించాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

అతని కంఠంలో ప్రతిఫలిస్తున్న అదోరకమైన ఎగ్జయిట్‌మెంట్‌ని వెంటనే గుర్తుపట్టి, మరింత ఖంగారుకు గురిఅయింది వాసంతి.

తను చేయదలచుకున్న పనుల్ని సాధించడం కోసం ఎంతమొండిగా ముందుకు దూసుకుపోతాడో, అంతకు రెట్టింపు మొండితనంతో తనకు సంబంధంలేని వ్యవహారాల్లో వేళ్ళు పెడతాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

ఎక్కడయినా, ఏదయినా ట్రబుల్‌ స్టార్ట్‌ అవుతూ వుండటాన్ని తను చూడటం అంటూ జరిగితే రెప్పపాటు కాలంలో అక్కడికి వెళ్ళిపోతాడు.

అతను చూడమన్నట్లు ముందుకు చూస్తూ, తన ఆలోచనలు యదార్థ రూపాన్ని ధరించటానికి ఎంతోవ్యవధి అవసరంలేదని అర్థం చేసుకున్నది వాసంతి.

వారు నిలబడిన ప్రదేశానికి సరిగ్గా వంద గజాల దూరంలో కనిపిస్తోంది ఒక ఎత్తయిన వంతెన.

ఒకరినొకరు నెట్టుకొంటూ, ఒకరితో మరొకరు కుస్తీలు పడుతున్నట్లుగా గుంపుగా కనిపిస్తున్నారు అరడజనుమంది ఆగంతకులు ఆ వంతెన మీద.

“తప్పతాగి, ఆ మైకంలో వళ్ళు తెలియక అలా నెట్టుకుంటున్నారు… .రెండు నిమిషాలపాటు ఓపికపడితే వాళ్ళదారిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోతారు” తడి ఆరిపోతున్నట్లు తయారయినా కంఠంతో మెల్లిగా అన్నది వాసంతి.

“తప్పతాగిన బేచ్‌ కాదు అది …. లావుపాటి సూట్‌కేస్‌ను పట్టుకున్న ఒక అమాయకుడిని అడ్డగిస్తున్నారు ఐదుగురు దొంగరాస్కెల్స్‌. అతని సూట్‌కేస్‌ను స్వాధీనం చేసుకొని పారిపోవటానికి ట్రైచేస్తున్నారు వెంటనే చెప్పాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

అతని మాటలు యదార్థమని అరక్షణం తరువాత అవగతమయ్యే సరికి, నోరు మరింతగా తడి ఆరిపోయిన అనుభూతి వాసంతిని ఆవరించుకొన్నది.

“వాళ్ళ గొడవ ఏదో వాళ్ళనే పడనిద్ధాం….తెల్లవారేవరకు లెఫ్ట్‌రైట్‌ కొట్టాలని నిర్ణయించుకున్నాం కాబట్టి, ఒక పదినిముషాలపాటు ఇక్కడే నిలబడితే ఇప్పుడు మనకు రాబోయే నష్టం ఏమీ వుండదు. మనం ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ ముందుకు పోవద్దు” ఆందోళనగా అంటూ శ్యామ్‌సుందర్‌ చేతిని గట్టిగా పట్టుకొన్నది.

సరిగ్గా అదే సమయంలో, బాధాసూచకమైన శబ్దాలు చేస్తూ వంతెన మధ్యలో వెల్లకిలా పడిపోయాడు సూట్‌కేసును పట్టుకుని వున్న వ్యక్తి.

“కొట్టండి….తల పగిలిపోయేటట్లు కొట్టండి….. కొట్టండి….”బిగ్గరగా అరిచాడు అతన్ని చుట్టుముట్టి వున్న ఆగంతకుల్లో ఒకతను.

అంతకుముందు అటూఇటూ చిందులు తొక్కటంలో క్రింద పడిపోయిన లావుపాటి లాటీవంటి చేతికర్ర నొకదాన్ని క్రిందినించి తీశాడు మరోవ్యక్తి.

ఆపైన క్షణం కూడా ఆలస్యం చేయలేదు శ్యామ్‌సుందర్‌. వాసంతి చేతిని వదిలించుకొని వింటినుంచి వెలువడిన బాణంలా వంతెనమీదికి పరుగు తీశాడు.

గుండెలనిండా గాలిని పీల్చుకోవటానికి కాబోలు రెండు క్షణాలు ఆగాడు చేతికర్రను పట్టుకున్న వ్యక్తి. రాకెట్‌ మాదిరి వేగంగా దూసుకువస్తున్న ఆకారాన్ని గమనించి, అప్రయత్నంగా ఒక అడుగు వెనక్కి వేశాడు.

తను వంతెనమీదికి చేరుకునేలోపల, అతను క్రిందపడిపోయిన వ్యక్తిని ఎటాక్‌ చేయదలచుకుంటే ఎలా అడ్డుకోవాలో తెలియక, చెవులు చిల్లులుపడి పోయేలా బిగ్గరగా అరిచాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

“రండి రండి….అందరూ వంతెనమీదికి వచ్చేయండి….ఒక్క దొంగ రాస్కెల్‌ని కూడా అవతలికి పోనీయకూడదు….రండి రండి….” అని ఆ చుట్టుపట్ల సంచరిస్తున్న తన ఫ్రండ్స్‌ని పిలుస్తున్నట్లుగా కేకలు పెట్టాడు.

మరింత అయోమయానికి గురైపోయాడు చేతికర్రను పట్టుకున్న వ్యక్తి. ఛెంగున ప్రక్కకు దూకి, వంతెన క్రింది భాగంలోకి తొంగి చూశాడు.

తిరిగి అతను తల పైకి ఎత్తే సమయానికి, అతని సమీపంలోకి చేరుకోనే చేరుకున్నాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

“రండి రండి ….అందరూ రండి” అని తన అరుపుల్ని కంటిన్యూ చేస్తూనే అమాంతంగా గాలిలోకి ఎగిరి అతని గుండెమీద తన్నాడు.

అతనంత వేగంగా కదలగలడని వూహించకపోవడం వల్ల, వెనక్కి దూకి ఆ దెబ్బనుంచి తనను తాను కాపాడుకోవటానికి ప్రయత్నం చేయలేదా వ్యక్తి.

బరువైన కాంక్రీట్‌ దిమ్మలు రెండు ఒకేసారి వచ్చి తన గుండెలకు తగిలినట్లు కీచుగా అరుస్తూ, వెనక్కి తూలాడతను.

అతని గుండెలకు కనెక్ట్‌ అయిన పాదాలు, నేలమీదికి దిగిన మరుక్షణం, రెండు అడుగులు ముందుకు వేశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. అతని చేతి లోని లాటీవంటి కర్రను తన స్వాధీనం చేసుకుని, రెట్టించిన వేగంతో మిగిలిన వారిమీద కలబడ్డాడు.

వెర్రి ముఖాలు వేసుకొని చూస్తున్నారు వారందరూ….మోటారు వెహికిల్స్‌లో తప్ప కాలినడకన ఆ సమయంలో అటుగా వచ్చేవారెవరూ వుండరనే విశ్వాసంతో తమ కార్యక్రమాన్ని కొనసాగించుకుంటున్నారు వారు- అనుకోని విధంగా వచ్చిపడిన ఆ పర్సనాలిటీని ఎలా ఎదుర్కోవాలో వారికి అర్ధం కాకముందే, పూనకం వచ్చిన మనిషిలా వారిని చెల్లా చెదురు చేసేశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. చేతికర్రను గిర్రుగిర్రున త్రిప్పుతూ దొరికిన వారిని దొరికినట్లు విరగబాది వెనక్కి నెట్టేశాడు.

వంతెనకు అటు ఇటు నిర్మించబడివున్న కాంక్రీట్‌ రెయిలింగ్స్‌ని పట్టుకుని అర్జంటుగా క్రిందికి జారిపోయారు వారిలో ఇద్దరు. వంతెన అవతల దట్టంగా ఎదిగివున్న పొదల్లోకి పోయి అదృశ్యం అయ్యారు మరో ఇద్దరు.

దుస్తుల్లో దాచుకొని వున్న పొడవాటి పేష్కప్‌ని బయటికి తీసి, పెద్దపులిలా తన మీదికి దుముకబోయిన అఖరి వ్యక్తి భుజాలు విరిగిపోయే టట్లు చేతికర్రను విసిరాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

బాధను భరించటం అసాధ్యం అయింది కాబోలు, వెర్రిగా అరిచి, పేష్కప్‌ని వదిలేశాడు ఆ వ్యక్తి. అంతకుముందు రెండు క్షణాలక్రితం తన సహచరులు ఇద్దరు వంతెన క్రిందికి జారిపోయినట్లు, కాంక్రీట్‌ రెయిలింగ్స్‌ని పట్టుకుని జారలేదతను. ఒలింపిక్స్‌ డైవింగ్‌ పోటోల్లో పాల్గొంటున్నట్లు అమాంతంగా ఎగిరి, వంతెనక్రింద ప్రవహిస్తున్న ఒక వాగులోకి దూకేశాడు.

అతను వదిలేసిన పేష్కప్‌ని వెతికి చేతిలోకి తీసుకున్నాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. సన్నపాటి వెంట్రుకను కూడా రెండుగా చీల్చగలిగేటట్లున్న దాని పదునును ఎడమచేతి చూపుడు వేలితో పరిశీలిస్తూ, క్రిందపడిపోయిన వ్యక్తికి కుడిచేతిని అందించబోయాడు.

కృతజ్ఞత ఉట్టిపడే చూపులతో ఆ చేతిని అందుకొని పైకి లేవాలి ఆ వ్యక్తి అతని అంచనా ప్రకారం. తను క్రిందపడిన తర్వాత కూడా వదిలి పెట్టకుండా గట్టిగా పట్టుకొని వున్న తన సూట్‌కేసును వదిలి అతనికి నమస్కారం చేయాలి. తన ప్రాణాల్ని కాపాడటానికి ఆకాశంలో నుంచి వూడిపడిన దేవదూతవని వల్లిస్తూ థేంక్స్‌ చెప్పుకోవాలి.

అటువంటి వాటిల్లో ఒక్కటి కూడా చేయకపోగా, దెబ్బతిన్న అడవి జంతువు మాదిరి వికృతంగా ముఖం పెట్టి, చాలా వయొలెంట్‌గా బిహేవ్‌ చేశాడా వ్యక్తి. శ్యామ్‌సుందర్‌ చేతిని అవతలుక విసిరికొట్టాడు. నేలకు తాటించిన రబ్బరు బంతి మాదిరి వేగంగా పైకి లేచి, ఒక్కసారిగా పిక్కబలం చూపించాడు.

రెండు క్షణాలు పట్టింది శ్యామ్‌సుందర్‌కి తన ఆశ్చర్యం నుంచి తేరుకోవటానికి, తేరుకున్న వెంటనే, గురిచూసి విసిరాడతను లాటీ వంటి చేతికర్రని.

గింగిరాలు తిరుగుతూపోయి, ఆఘమేఘాలమీద వెళ్ళిపోతున్న సూట్‌కేసు పర్సనాలిటీ పాదాలమధ్య దూరింది అది.

బాలెన్స్‌ తప్పి ముందుకు పడిపోయాడా వ్యక్తి. పడిన వెంటనే పైకి లేవటానికి ప్రయత్నించేలోపల, మెరుపువేగంతో అతన్ని సమీపించి, చేతికర్రతో భుజాలమీద బలంగా మోదాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

గావురుమని అరిచి మరోసారి రోడ్డును కౌగలించుకున్నాడా వ్యక్తి. స్పృహ తప్పటం వల్ల కాబోలు, సూట్‌కేసును వదిలేశాడు.

అవసరం అయితే మరో దెబ్బ వేయటానికి రెడీ అవుతున్న శ్యామ్‌సుందర్‌ దగ్గిరికి పరిగెత్తుకువచ్చి, అతి బలవంతంగా తన స్వాధీనం చేసుకున్నది యమదండం మాదిరి మారిపోయిన చేతికర్రని.

“మతిపోయినట్లు ప్రవర్తించటం ఈమధ్య నీకు బాగా అలవాటు అయిపోయింది. ఇతన్ని కాపాడటం కోసం హీరో మాదిరి పరిగెత్తుకువచ్చి, ఇప్పుడు నువ్వు చేస్తోంది ఏమిటి?” పట్టరాని కోపంతో, అతను తన బాస్‌ అనే మాటను మరిచిపోయి, యకాయకిని ఏకవచనంతో సంబోధిస్తూ అడిగేసింది.

అరగంటకు కనీసం ఆరు వెహికల్స్‌ అయినా అటూ ఇటూ తిరుగుతూ వుండే ఆ రోడ్డుమీద అప్పటికి ఒక గంటనుంచీ ఒక్క వాహనం కూడా కనిపించనం దుకు ఆశ్చర్యపోతూ, పాంటు జేబులో భద్రంగా దాచుకొని వున్న సిగరెట్‌ పాకెట్‌ని బయటికి తీశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. సిగరెట్‌ని వెలిగించుకొని పొగను గుండెలనిండా పీల్చుకొంటూ చిరునవ్వు నవ్వాడు.

కోపం వస్తే రాక్షసుడి మాదిరి చిందులు తొక్కే శ్యామ్‌సుందర్‌నే చూసి వున్నది వాసంతి. ఒక మనిషి భుజాలు విరిగిపోయేటట్లు కొట్టి అలా చిద్విలాపంగా చిరునవ్వుల్ని చిందించే శ్యామ్‌సుందర్‌ని అంతకుముందు ఎన్నడూ చూసి వుండలేదు.

“ఆర్‌ యూ ఆల్‌రైట్‌ ? వంతెనమీద దెబ్బ ఏదీ తగలలేదుకదా!” ఆందోళనను అణచుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తూ అడిగింది.

తన హీరోయిజానికి బెదిరి దూరంగా పారిపోయిన వ్యక్తులెవరయినా తన చర్యల్ని గమనించేందుకు ఆ చుట్టుపట్ల తచ్చట్లాడుతున్నారో లేదో ఒకసారి గట్టిగా చూసుకుని ఆమెకు సైగ చేశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

“మనం చేసిన సహాయాన్ని తలుచుకొని పరవశించిపోతూ మన పాదాలకు నమస్కారం చేయవలసిన ఈ పెద్దమనిషి పిచ్చిపట్టిన శునకం మాదిరి మనమీదికి ఎగబడటానికి ఏదో కారణం వుండే వుంటుంది….అదేమిటో తెలుసుకోనిదే ఇక్కడ్నించి అవతలకు పోవటం నాకు చేతకాదు. సాయంపట్టు వాసంతీ…..ఇతన్ని అవతలకు తీసుకుపోవటానికి హెల్ప్‌చేయి.” అంటూ అచేతనంగా పడివున్న ఆ వ్యక్తిని అమాంతంగా భుజం మీదికి ఎత్తుకున్నాడు.

అతని ఆలోచన ఏమిటో అర్ధం చేసుకోవటానికి విపరీతమయిన ప్రయత్నం చేస్తూ, ఆ వ్యక్తి వదిలేసిన సూట్‌కేసును తను తీసుకున్నది వాసంతి.

పాంటు జేబులో నుంచి ఒక పెన్సిల్‌ టార్చిని బయటికి తీసి, దాని వెలుగులో దారి చూసుకుంటూ రోడ్డుకు ఎడమచేతి వైపున వున్న పొదల్లోకి దారితీశాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. పాతికగజాల దూరం వెళ్ళిన తరువాత అగుపించిన ఒక చిన్న మెరక ప్రదేశంలో భుజంమీది వ్యక్తిని పడుకోబెట్టి, అతని బుగ్గల్ని తట్టాడు.

అర నిముషం తరువాత కనులు తెరిచాడా వ్యక్తి……

అంతకుముందు మాదిరిగానే వికృతంగా చూస్తూ, ప్రక్కకు దొర్లే ప్రయత్నం చేశాడు.

“ఇతని ప్రవర్తన నాలో రకరకాల అనుమానాల్ని రేకేత్తిస్తోంది. తాపీగా కూర్చొని ఒకసారి ఆ సూట్‌కేసు ఓపెన్‌చేయి వాసంతీ….

అందులో ఎటువంటి నిధి దాచిపెట్టబడి వున్నదో జాగ్రత్తగా చూడు….” అని షర్టును పట్టుకొని వెనక్కి లాగుతూ వాసంతిని హెచ్చరించాడు శ్యామ్‌సుందర్‌.

ఆ మాటల్ని ఆలకించి మరింత పట్టుదలగా ప్రయత్నించాడా వ్యక్తి అతని చేతుల్ని వదిలించుకొని అవతలకు పారిపోవటానికి.

నిర్ధాక్షిణ్యంగా మరో దెబ్బవేసి అతనికి మరోసారి స్పృహ తప్పించాడు శ్యామ్‌సుందర్‌. వాసంతి వెంటబెట్టుకు వచ్చిన చేతికర్రను గిర్రుగిర్రున తిప్పి, సూట్‌కేసు మీద బలంగా మోదాడు.

ఫట్‌మని శబ్దం చేస్తూ పగిలిపోయింది దాన్ని పట్టివుంచిన తాళం.

దానంతట అదే తెరుచుకుంది సూట్‌కేసు…..

శ్యామ్‌సుందర్‌ ఫోకస్‌ చేసిన పెన్సిల్‌ టార్చి వెలుగులో అందులోని నిధి నిక్షేపాల్ని చూసి ఆశ్చర్యంతో మ్రాన్పడిపోయింది వాసంతి.

కనులు తిరిగి క్రింద పడిపోతున్న అనుభూతి కలిగేసరికి చేతుల్ని క్రింది ఆనించి పడిపోకుండా తమాయించుకున్నది.

End of Preview.

Rest of the book can be read @ http://kinige.com/kbook.php?id=197

కినిగె బ్లాగు

Monthly Archives: June 2011

మిసిమి జులై 2011–సంపాదకీయం

Related Posts:

వేయిరంగుల వెలుగు రాగం

వెన్నెలవృక్షం మీద వాలిన పక్షులు:

వందనాలు

జలపాతగీతం – కొన్ని అభిపాయ్రాలు

పచ్చనిగీతం

అంతర్‌ స్పర్శ

Related Posts:

శబ్బాష్‌రా శంకరా!–తనికెళ్ళ భరణి–పుస్తక పరిచయం

Related Posts:

మూలాలు మరువలేదు

మూలాలు మరువలేదు

Related Posts:

కృష్ణారెడ్డి గారి ఏనుగు

తేట తెలుగులో కన్నడ కస్తూరి

Related Posts:

వారాంతపు ప్రత్యేక తగ్గింపు 50 శాతం–చంద్రలత రచించిన వివర్ణం పుస్తకంపై

Related Posts:

నాయకురాలు నాగమ్మ

Related Posts:

వేయిరంగుల వెలుగు రాగం

Related Posts:

బైరాగి – మధుబాబు నవల

2

Related Posts:

టాప్‌ సీక్రెట్‌ – మధు బాబు – నవల

Related Posts: